Vrijdagavond cabaret: Streepjescode

Ergens in de vroege jaren van het nieuwe millennium zag ik Kees Torn voor het eerst op het toneel, tijdens een lustrumvoorstelling van De Leest, het theater van Waalwijk. Samen met enkele andere kleinkunstenaars - ik meen me in ieder geval Jeroen van Merwijk en Jan J. Pieterse te herinneren - maakte vooral Torn een verpletterende indruk op me, met zijn spitsvondige rijmpjes, heerlijke woordgrapjes en puntgave liedjes, die je meteen zullen doen denken aan Drs. P, met wie Torn veelvuldig wordt vergeleken.

Later zag ik hem weer, toen hij terugkwam naar Waalwijk met zijn programma "Doe mee en win". Slechts enkele tientallen stoeltjes in de zaal waren gevuld. Ik vroeg me af hoe dat voor een cabaretier moest zijn, zo'n lege zaal. Maar Torn ging daar, vergezeld van een enorme dosis zelfspot, prima mee om. Sterker, het paste volledig in zijn voorstelling en bij hem. Zoals hij daar op het podium stond, met het uiterlijk van de eeuwige student, brilletje, warrige dos haar, slecht gebit en te korte broekspijpen. Te veel whiskey en te veel sigaren, onzeker en klunzig. En oh, wat hebben al die andere Waalwijkers die avond iets gemist!

Het meest indrukwekkend heb ik het lied Streepjescode gevonden, waarvoor Torn in 1999 de Annie M.G. Schmidtprijs kreeg uitgereikt. Daarin probeert hij zijn vader te leren kennen via onderstreepte woorden in een boek dat hij van hem heeft. Wat begint als een fijngevoelig liedje, eindigt in een gedachte waardoor alles weer op z'n kop wordt gezet.

Bij gebrek aan de mogelijkheid om een video met een uitvoering van dat liedje op deze blog te embedden, hierboven slechts als goedmakertje een mooi voorbeeld van Torns kunsten met woorden.

Meer filmpjes vind je hier en hier.