2 juli 2009

Ding 5 - Wel web, geen care #23ad


Naar aanleiding van mijn bezigheden in termen van webcare voor archieven krijg ik van nieuwsgierige collega's vaak de vraag of ik op alles kan reageren wat ik online tegenkom. Het antwoord is steeds hetzelfde: nee, dat kan ik niet. Maar nee, gelukkig hoeft dat ook helemaal niet.

In zijn presentatie geeft Albert al aan ons mee, dat je slim moet selecteren waarop je wel en waarop je niet reageert. Hij geeft daarbij als voorbeeld het stroomschema voor webcare zoals dat gebruikt wordt door de Amerikaanse luchtmacht.

Je hoeft immers niet op iedere vraag te reageren - veel vragen worden namelijk al binnen communities zelf opgelost - en je hoeft ook niet op iedere uiting van ongenoegen in te gaan - als een forum bijvoorbeeld reikwijdte nul heeft, why bother?

Vind je dat foutieve informatie echt rechtgezet moet worden? Vind je dat jouw antwoord echt meerwaarde heeft? Lijkt het je goed voor je imago als je in een bepaalde community een reactie geeft? Lijkt het je verstandig om op een bepaalde klacht in te gaan? Denk je dat jouw reactie op een blog echt positief gewaardeerd wordt? Of denk je dat je goede naam schade zal ondervinden als je bepaalde opmerkingen onbeantwoord laat? Dan zul je actie moeten ondernemen. En dit soort vragen zijn dus belangrijk om te beantwoorden, om te bepalen of je al dan niet je nek uitsteekt (en je tijd er insteekt!) op dat grote, boze internet.

Tijdens de afgelopen KVAN-dagen gaf ikzelf verschillende voorbeelden van berichten in genealogische communities, waarop door de desbetreffende archieven toch echt wel gereageerd had moeten worden. Mijn mening werd gestaafd door de reacties vanuit het publiek. Sowieso ging er voor veel collega's een nieuwe wereld open. Ongelofelijk hè, dat sommige dingen zomaar gebeuren op het web... ;-)

Die voorbeelden, vergezeld van enkele andere, vind je nog steeds via de speciale Delicious-tag kvan09webcarevoorbeeld. En gebruik vooral ook de tag kvan09webcareartikel als je wat goede achtergrondinformatie zoekt.

In het verleden heb ik regelmatig achteraf bedacht dat ik niet per se had hoeven reageren op een bepaald bericht, of beter wat (veel) korter, of zelfs beter helemaal niet. Het is dus een leerproces - waarbij je een en ander pas na een tijdje goed begint aan te voelen, maar dat vereist wel dat je er eerst eens inspringt - en dan nog hangt het van de context af waarin een bericht is geplaatst.

Voorbeeldje? In die hele discussie rond die nieuwe genealogische database van ons werden twee reageerders wel uitermate ongenuanceerd vervelend. Andere volgers van de discussie sprongen zelfs voor mij en het BHIC in de bres. Normaal gesproken zou ik dan zelf niet meer hebben gereageerd - hier was zogezegd nauwelijks iets te winnen, niet tegenover de reageerders en niet in de groep - ware het niet dat ik in diezelfde discussie eerder al wél reageerde, omdat de hele aanleiding een bericht van het BHIC was. De bewuste berichten waren daar weer een reactie op. Kortom: de omstandigheden maken dus dat je de ene keer wel, de andere keer op een identiek bericht niet reageert. Maar het moet een bewuste keuze blijven.

Ik zou de informatie uit bovenstaande post eigenlijk eens in een soortgelijk schemaatje moeten gieten als die Amerikanen hebben gedaan. Da's ook handig voor de collega's, want uiteindelijk is dit iets van het BHIC, niet van een enkele BHIC-medewerker.

Ah ja, de afbeelding bovenaan is een voorbeeld van eergisteren, opgedoken in mijn Netvibes via een RSS feed van Twitter Search. En de context van dit bericht leerde mij dat reageren in dit specifieke geval niet zinvol was. Om meerdere redenen... Wel web, maar dus geen care.

Nabrander
Ik kreeg Kelsey's verwensingen nu ook via een Google Web Alert binnen, dus da's twee dagen later. Misschien verwachtte ze al eerder een antwoord, en wordt ze nu toch wat ongeduldig? ;-)

1 opmerking:

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.