Gelezen: Roem

Als trouwe volger van mijn blog zul je het niet zeggen, maar ik ben een fan van korte verhalen, zeker als ze draaien om een enkel personage. Ik vind het ongelofelijk knap hoe sommige auteurs in slechts een paar bladzijdes een karakter haarscherp weten neer te zetten, een bepaalde sfeer en spanning weten op te roepen en me mee weten te nemen naar een bepaalde tijd, ruimte en gebeurtenis of situatie.

Het was dan ook heerlijk om Daniel Kehlmanns Roem te lezen. Negen korte verhalen die samen alsnog één verhaal vormen, alleen kom je daar pas gaandeweg achter. Steeds spelen beroemdheid, persoonsverwisseling en moderne communicatietechnieken een rol.

In ieder verhaal staat één personage centraal. Een man die op z'n nieuwe mobiel het telefoonnummer van een beroemd acteur krijgt toegewezen, een acteur in wiens leven van de ene op de andere dag alles verkeerd lijkt te gaan, een schrijver die besluit het zoveelste praatje op een congres te laten schieten, een vrouw die in discussie gaat met de auteur van het verhaal waarin ze figureert, een medewerker van een telefooncentrale die liever op forums schrijft dan naar een congres te gaan... en zo nog wat mensen.

De levens van al die mensen zijn met elkaar verbonden. Soms door een huwelijk of door werk, soms door een toevalligheid of op een ander manier. Ieder personage leer je kennen door het verhaal waarin hij of zij de hoofdrol speelt, maar ook (en vaak vooral) door de ontmoetingen met de andere karakters in andere verhalen. Door zo'n ander verhaal kom je soms pas de naam van de ene persoon te weten. En wat voor die ene persoon een kleine noot is in het verhaal van zijn of haar dag, kan voor de ander een gebeurtenis zijn die het leven op z'n kop zet. Een afmelding voor een congres, een ontmoeting met een schrijver, een foutje bij de telefooncentrale.

Eigenlijk moet je dit boek twee keer lezen. Want wie zit nu eigenlijk in wiens verhaal? Wie wil er in? Wie juist niet? En vooral: wie is de schrijver en wie de hoofdpersoon?

We zitten altijd in verhalen. (...) Verhalen in verhalen in verhalen. Je weet nooit waar het ene eindigt en een ander begint! In feite vloeien ze allemaal in elkaar over. Alleen in boeken zijn ze keurig gescheiden.

Het einde maakt dit op een schitterende manier duidelijk. En pas dan zie je de hele trui aan verhalen, zoals Kehlmann die voor je ogen heeft zitten breien. Knap verhaald. Een aanrader!