25 mei 2012

Kiezen voor leven na mijn dood


Vandaag precies 10 jaar geleden overleed Bart de Graaff. Volgens sommigen de beste reden om géén orgaandonor te worden, volgens anderen de lelijkste om juist wél te doneren.

Ondanks een slepende nierziekte en ander medisch ongemak, zette hij het Nederlandse omroeplandschap op de kop en maatschappelijke kwesties op de kaart. Energiek en brutaal, doelgericht en betrokken. Bart zette altijd door. Op eigenzinnige wijze droeg hij bij aan maatschappelijk debat. Zijn telefoontje naar de politie ("Ik heb net een baksteen bij de benzinepomp door de ruit heen gegooid, maar jullie komen maar niet?") behoort inmiddels tot ons nationale televisie-erfgoed.

Donor
In 1998 gebeurde het onmogelijke: Bart stampte een nieuwe publieke omroep uit de grond: BNN. Ook in 1998 registreerde ik mijzelf als donor.

In een interview met Patrick Lodiers (huidig voorzitter van BNN en presentator van De Grote Donorshow in 2007) in de TV Krant, las ik dat nog steeds ieder jaar zo'n 150 mensen sterven terwijl ze wachten op een donororgaan. Dat vind ik heel erg.

Kiezen
Ik hoop oud te worden, héél oud. Zo ontzettend oud, dat er echt niks meer van waarde in of aan mijn lijf zit. Maar mocht er tóch iemand na mijn dood mee geholpen zijn, dan kies ik er nu al voor om hem of haar te willen helpen.

Dat moet ieders eigen, persoonlijke, bewuste keuze zijn. Ik ben tégen allerlei truuks om het aantal orgaandonoren te vergroten, zonder dat je er zelf actief voor kiest om donor te worden. Actief kiezen voor ja of nee schept duidelijkheid. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je nabestaanden en voor de mensen die geholpen zouden zijn met een donororgaan.

Bart de Graaff werd 35 jaar oud, ongeveer zo oud als ik nu ben.

Bij de keuze voor orgaandonatie geldt niet hetzelfde als bij de koekjes van Bichoc... Nee is gewoon nee.

2 opmerkingen:

  1. Ik ben ook donor, al heel wat jaartjes. Inmiddels op een leeftijd dat niet alles meer zonder meer bruikbaar zal zijn ;), maar het is inderdaad ongelooflijk dat sommige mensen zo lang moeten wachten op een geschikt orgaan. Van de andere kant blijkt daaruit ook de goede staat van de gezondheid van Nederlanders, dat ze blijkbaar lang leven zodat de orgaandonatie in het slop is geraakt. Heeft trouwens ook te maken met de verbeterde verkeersveiligheid. Veel minder verkeersdoden heeft zonder meer een grote positieve waarde, maar ook een keerzijde.
    Zo is het met bijna alles in het leven.
    Goed dat je hier aandacht aan besteedt!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @Luud: Bedankt voor je positieve reactie! Op Twitter waren de reacties op deze blogpost een stuk 'negatiever', voor mijn gevoel. Daar lag de nadruk vooral op de discussie in de laatste alinea: moet je iedereen standaard donor laten zijn, tenzij expliciet aangegeven dat je dit niet wilt, of niet? Als oplossing voor het tekort aan donoren.

    Zelf ben ik daar dus op tegen. En het blijkt ook niet te hoeven. In een artikel in de Volkskrant wordt de nadruk op iets heel anders gelegd: orgaandonatiegesprekken

    Blijkbaar krijgt tweederde van de artsen tijdens zo'n gesprek een 'nee' te horen, terwijl met een betere gesprekstechniek het vaak een 'ja' had kunnen zijn. Daar is dus veel winst te halen.

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.