Vandaag alwéér een verzoeknummer: een collega van het Nationaal Archief vroeg me via de chatbox op m'n blog of ik niet eens aandacht wilde schenken aan Het Verhalenarchief. Tuurlijk wil ik dat! Ik word namelijk steeds enthousiaster over het Nationaal Archief, haar medewerkers en haar vernieuwende projecten!
Eerst even een c/p van de site zelf:
Het Verhalenarchief verzamelt persoonlijke verhalen: familiegeschiedenissen, vrolijke, droevige, alledaagse en soms wonderlijke lotgevallen. Het Verhalenarchief zoekt nu verhalen van Nederlanders in New York.
Duidelijk.
Ik had via een tweet van @yhoitink al wel gelezen over dit zoveelste stuur-asjeblief-je-verhaal-in-initiatief, maar zag nog geen kans er eens goed naar te kijken. Meteen maar even goedgemaakt.
Tja, ik kan er eigenlijk nog steeds niet veel over zeggen. Op dit moment staan er welgeteld achttien door particulieren ingestuurde verhalen op de site, voor zover ik kan nagaan allemaal van een maandje terug. Mooie verhalen wel, bijvoorbeeld over Ari's Grote Recessie, waarin Freek Staps aan de hand van Ari ("will trade for food") het verhaal van de economische crisis in New York vertelt, of het verhaal van Kees Peereboom, die vijftien jaar geleden een kop koffie kreeg aangeboden door John Malkovich.
Euh...
Ik ben zelf ook de beroerdste niet als het om meedoen gaat en met afgelopen zomer drie weken vakantie in Amerika - waarvan een aantal dagen New York - in de rugzak, wilde ik maar meteen een verhaal (ik twijfel nog even tussen 400 of 450 woorden) en wat van mijn foto's toevoegen. Maar helaas, daarvoor moet ik eerst een account aanmaken en inloggen. Bummer!
Inloggen? Waarom eigenlijk?? Alle verhalen komen immers eerst langs een redactie voordat ze online zichtbaar worden. Als verhalen nou direct op de site zouden komen te staan, dan kan ik me een inlogfunctie voorstellen. Alhoewel, misschien ook niet.
Op de website van het BHIC vragen we mensen immers ook verhalen en foto's in te sturen. Daar gaat ook een redactie - prettig genoeg doen wij daarbij niet aan spelregels - overheen, maar insturen van dit alles staat zonder meer vrij. Het gaat daarnaast over lokale onderwerpen en we merken dat veel mensen vaste waterdragers zijn geworden voor onze verhalenzee. Voor ons soort site kan ik me op den duur dan ook een inlogmogelijkheid indenken, waarbij dit soort vaste bijdragers gaan profiteren van voordelen of zoiets.
Maar welk voordeel heb je bij Het Verhalenarchief na inloggen? En wie gebruikt na het insturen van een verhaal z'n account nog eens? Ik vermoed dat de meeste inzenders slechts één keer (of twee, hooguit drie keer dan) een verhaal insturen. Dat rechtvaardigt dus niet het zoveelste account, met de zoveelste gebruikersnaam, met dito wachtwoord en ja, zelfs met geboortedatum.
Detail? Ik denk het niet. Drempels zijn geen detail. Drempels zijn belangrijk, in negatieve zin. Drempels moeten weg en wel zoveel en zo snel mogelijk. Want drempels belemmeren deelname.
Verder ziet de site er degelijk uit hoor en werkt hij (meestal) best prettig. Er is zelfs wat ruimte voor 2.0-mogelijkheden, zoals het delen van verhalen. De uitvoering daarvan is dan trouwens weer niet zo best, want loopt waarschijnlijk via een of andere gratis buitenlandse service. Het Nederlands taalgebruik op de deelpagina is namelijk krom of Engels en in plaats van delen via Hyves mag je delen via MySpace en Facebook. En waar zie ik een overzicht van de laatste reacties en waar zijn de rss-feeds voor nieuwste verhalen? Dat zouden mooie uitbreidingen zijn voor de site (en niet moeilijk te realiseren, volgens mij).
Over een maand of twee
Of de site een voldoende krijgt, dat merken we pas over een tijdje. Want gaat dit wel lopen als het nieuwe eraf is? Wordt dit naderhand nog wel bijgehouden? Ik ben persoonlijk niet zo happig op allerlei thematische websites die na het persmomentje een stil en kwijnend digitaal bestaan gaan leiden en nog slechts zorgen voor internetvulling.
Onze nationale archiefdienst heeft nóg wat verhalenbanken online staan. Het Top 2000 Verhalenarchief is een succes en door de koppeling aan het gelijknamige, bekende radio-evenement blijft hier wel aandacht voor. Tenminste in de laatste maand van het jaar.
Maar het Jaren zeventig Verhalenarchief kan liefst zo snel mogelijk offline worden gehaald. Het laatste verhaal is nog wel van recente datum, is echter geen verhaal, maar een Spoorloos-gevalletje. De twee vorige berichten zijn alweer uit juni en dat is simpelweg spam in het archief, het verhaal dáár weer voor dateert alweer van vorig jaar april en is geschreven door iemand die zelf al zegt nog net geen last van mijn hormonen te hebben. Alle andere verhalen die ik snel even openklikte bestonden uit gemiddeld vijf regels.
Waarmee ik maar wil zeggen... Ja, vul zelf maar in. Het is niet moeilijk.
Kortom
Het Verhalenarchief is een prima initiatief, alhoewel ik grote vraagtekens zet bij de inlogverplichting, die mogelijk zelfs het initiatief om zeep helpt of groot succes in de weg staat. Of het prima initiatief vervolgens ook daadwerkelijk een succesvol project blijkt te zijn, dat gaan we over een tijdje nog eens bekijken. Of niet.
De intro lijkt prijs te geven dat in de toekomst steeds rond andere thema's verhalen zullen worden toegevoegd. Ik hoop het echt, want van verhalen kunnen er inderdaad niet genoeg bewaard worden. Zeker niet in een digitaal archief.
Foto: Markus Rödder
