Gisteren zag ik alweer de op-een-na-laatste aflevering van Leiders gezocht (NTR), een serie waarin de essentie van succesvol leiderschap in de eenentwintigste eeuw wordt onderzocht. Ditmaal stond interactief leiderschap centraal en dat leidde tot een aantal interessante interviews, waarin opvallend vaak het woord transparantie viel.
Met Byron Reeves bijvoorbeeld, die het heeft over avatars en virtueel leiderschap. Volgens hem zijn er al sollicitanten voor managementfuncties, die naast opleiding en werkervaring ook gerust vermelden dat ze clanleider zijn geweest in World of Warcraft. En waarom ook niet? Want als je in een dergelijk supercompetitieve virtuele wereld honderden mensen om je heen kunt verzamelen, die mensen kunt selecteren, motiveren en kunt evalueren, successen kunt boeken en meningsverschillen kunt oplossen, dan ben je een leider van deze tijd.
Of met Philip Rosedale, de baas van Second Life, die het voor mij onbekende begrip radicale transparantie introduceert. Stel je bedrijven voor waarin alle beslissingen publiekelijk worden genomen en waarin je als werknemer aan je baas en voor iedereen zichtbaar offerte kunt doen om bepaalde werkzaamheden uit te voeren. En waarin collega's elkaar ook belonen (of niet) voor hun geleverde prestaties. Eigenlijk haal je daarmee niets anders binnen dan wat er nu al buiten je bedrijf gebeurt: als de markt je product of dienst niks vindt, dan kun je wel sluiten. Door dus die wisdom of the crowds binnen je bedrijf te halen, verhoog je eigenlijk de snelheid waarin je onderneming opereert in de markt en vergroot je dus uiteindelijk je concurrentiepositie en bedrijfsresultaat.
Ik ben geen econoom, dus aan bovenstaande samenvatting kunnen geen rechten worden ontleend. Bekijk als alternatief vooral zelf alle filmpjes, want op de website van het programma staan alle interviews in hapklare brokjes opgediend.
