11 maart 2007

Een virtueel leven, een echte toekomst

Ter geruststelling voor alle tegenstanders daarvan: Second Life is niet de toekomst. Het wordt over een tijdje voor veel geld overgenomen door een ander bedrijf, maar uiteindelijk gaat deze beschaving ten onder.

Second Life is dan wel niet de toekomst... Virtuele werelden zijn dat wel! Steeds meer mensen raken daarvan overtuigd. Een tijdje terug las ik in Elsevier:

Is Second Life een hype? Wellicht. Maar het idee erachter niet. (...) Second Life is een voorproefje van wat zeker komen gaat: de virtuele wereld als onderdeel van de echte toekomst.


Zo gek nog niet?
Je kunt op veel manieren uitleggen waarom dit zo is. Een manier is om de voordelen te beschrijven van zo'n virtuele wereld. Dat probeer ik regelmatig en een volgende keer ga ik daar wat dieper op in.

Een andere manier is om voorbeelden te geven van eerdere ontwikkelingen, die ondanks alle scepsis een vaste plek in ons leventje hebben veroverd. Wie denkt er tegenwoordig over e-mail nog als over iets van een voorbijgaande aard?

Afgelopen week stuitte ik weer op zo'n voorbeeld, waar ik het laatste jaar nog wel eens op terug heb gepakt.

Een computer in een archief
Euh, een computer in een archief? Dat is zoiets als een vlag op een modderschuit, een paradox op zichzelf, een nutteloze investering en een fantasievolle kijk op de harde werkelijkheid. Meer niet. Een computer in een archief is onzin...

...dacht men nog eind jaren '70, begin jaren '80, toen plannen werden gesmeed om de Bossche stadscitadel te verbouwen tot onderkomen voor het toenmalige Rijksarchief in Noord-Brabant.

Onze rijksarchivaris in Noord-Brabant, Louis Pirenne, wilde graag een computer in zijn nieuwe archiefgebouw. Maar de leiding van de Rijksarchiefdienst zag daar niets in. Wat moest een archief nou met een computer? Pirenne schreef er een dik rapport over. En er kwam een computer. Twee zelfs!

Maar nog veel aandoenlijker was een tekeningetje wat hij zelf maakte. Hij schetste de centrale hal van ons gebouw, waar toen nog kaartenbakjes zouden komen. Maar hij schetste die zoals hij dacht dat die er over enkele jaren uit zou zien: geen kaartenbakjes meer, alleen computers. Acht zelfs!


Voor gek versleten werd hij niet... maar serieus genomen nog minder. Het tekeningetje verdween in een map in een doos op een plank in een kast in een stelling in het depot... waar ik het jaren later tegenkwam.

Het tekeningetje was inmiddels realiteit geworden. Meer dan dat: het aantal computers is nog groter dan Pirenne had gedacht. Twaalf zelfs! En dan hebben we er nog te weinig... Zo gek was zijn fantasie - of visie - dus niet!

Ik moet m'n mailbox nog legen... deze week
Ander voorbeeldje: ongeveer een decennia geleden hadden veel archieven nog geen website. Her en der werd nog volop getwijfeld of dat wel zo nodig was. We hoeven toch niet met de massa mee te lopen? Oké, maar snel een digitale folder online zetten dan. Dan zijn we weer bij.

En e-mail? Ach, als je eens per week je postbusje leegmaakte, dan was je misschien blij als er eens iets inzat. Wat kunnen dingen zelfs in archieven snel veranderen hè?

De website is inmiddels het belangrijkste element in ons toegangenapparaat. Het is ook de spil van onze digitale dienstverlening. We kunnen niet meer zonder. We wíllen niet meer zonder... Ouderwetse, papieren brieven krijgen we nauwelijks meer. (En als we er eentje krijgen, zuchten we eens diep...) De postbus met mail wordt niet meer wekelijks geleegd, zelfs niet dagelijks, maar doorlopend... We mailen ons suf.

Helemaal zo gek nog niet!
Dus waarom zouden virtuele werelden dan zo gek zijn? Hele volksstammen - vooral jongeren - spelen The Sims Online en World of Warcraft, zetten bij thuiskomst de chatbox aan en bewegen zich via Hyves van vriend naar vriend. E-communities zijn de normaalste zaak van de wereld.


Weet je wat pas gek zou zijn? Als virtuele werelden géén toekomst zouden hebben!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.