Poppetje, ik voel met je mee... / You, my avatar... I feel with you

For English translation, please see the blue text below

Vandaag eens wat lichte kost.

Los van een archivaris in Second Life (SL), ben ik ook gewoon maar een analoge mens, die z'n eerste stapjes in een virtuele wereld zet. De laatste dagen heb ik met andere virtuele wereldwandelaars leuke discussies gehad over verschillen en overeenkomsten tussen en met onze digitale poppetjes en onszelf.

Het echte leven in SL
Veel mensen nemen hun Real Life (RL) uiteindelijk mee naar SL, blijkt. In het begin tutten ze hun poppetje bijvoorbeeld nog op tot de meest fantasievolle verschijningen, later lijken die poppetjes toch steeds beter op het werkelijke plaatje.

Je ziet dat ook aan ons bouwgedrag: de wereld van SL wordt gecreëerd naar ons RL voorbeeld. We voelen ons ook digitaal prettiger als het gebouw waar we in staan, gewoon een dak heeft. Gek eigenlijk... want digitaal heeft zo'n dak niet echt nut.

Personificatie
Maar het gaat verder: ons poppetje lijkt een soort verlengstuk van onszelf te worden. Zo voel je je ongemakkelijk als een ander helemaal tegen je aan staat, wat met newbies - nieuwe deelnemers - nogal eens gebeurt. In RL zou je dit je persoonlijke territorium noemen, maar in SL bestaat het dus ook.

En bots je tegen een ander op, dan zeg je 'sorry'. En als iemand van buiten een digitaal gebouw tegen je praat, dan vraag je of die persoon niet wil binnenkomen. Voor een deel een kwestie van SLetiquette misschien - alhoewel dat anders klinkt dan ik bedoel! - maar voor een deel zit er ook een stukje menselijke psyche of zo achter. Denk ik.

Er wordt zelfs onderzoek gedaan naar dit fenomeen. En bekijk ook eens dit artikeltje.

Welcome to The Twilight Zone
Door de echte creatievelingen wordt inmiddels nagedacht over een SL aflevering van The Twilight Zone, waarin de werelden van mensen en hun SL alter ego's, de avatars, in elkaar overvloeien... En waarin de digitale poppetjes de controle over het echte leven overnemen. Houaaah!

Tja...
Dit lijkt allemaal wat onzinnig geprietpraat door mensen met te veel fantasie. Toch zit er een serieuze kant aan. Wat voor volwassenen nog nauwelijks te begrijpen is, is voor veel kinderen al een realiteit: contacten via e-communities hebben voor hen net zo veel kwaliteit als een contact in het echte leven.

Kortom: de virtuele wereld is soms net zo echt als de analoge wereld. Relaties kunnen daarin net zo waardevol zijn, vriendschappen net zo hecht, emoties net zo heftig. Digitale vrienden kunnen vrijwel gelijk zijn aan echte vrienden.

En eigenlijk nog sterker: als volgens Van Dale virtueel betekent slechts schijnbaar bestaand, is de virtuele wereld dan wel virtueel? Of is de virtuele wereld gewoon echt?

Waarmee we direct een meerwaarde van dit soort virtuele werelden te pakken hebben boven digitale technieken die we nu nog gebruiken. Maar daarover een andere keer meer.

ENGLISH TRANSLATION

Today a light subject to taste.

Besides being an archivist in Second Life (SL), I am also just an analogue human being, stepping his first steps into a virtual world. During the last few days, I have had some really good conversations with other virtual world wanderers, about the differences and parallels between and with our digital characters and ourselves.

The real life in SL
Many people take their Real Life (RL) eventually into their SL with them, so it seems. For example, in the beginning they get their avatar dressed up as the most fantasy creations, but after a while they wind up to looking like their real selves much more.

You can also see the same thing in our building behavior: the world of SL is created many times to our RL models. Also, we feel much more digital comfortable as the building in which we are standing just has a roof on top of it. Which is funny of course... because in a digital way this roof really has no use at all.

Personification
But things go further than that: our avatar seems like some sort of an extension to ourselves. For example, you will feel uncomfortable if someone else stands close to you, what happens a lot with newbies, new residents. In RL you would call this your personal space or territory, but it also exists in SL.

And when you bump in to someone else, you say 'sorry'. And when someone from outside a digital building is talking to you, you will ask him to come in. Part of it is maybe just some sort of SLetiquette, but part of it must be some sort of a human psych thing too. At least I think it is.

They are even doing research on this. And you might want to check this article too.

Welcome to The Twilight Zone
The real creative people are right now thinking about a SL episode from The Twilight Zone, in which the worlds of humans and their SL alter ego's, the avatars, collide... And in which the digital characters are taking control over real life. Houaaah!

Ah well...
So maybe this seems to you all like some useless chit chat by people with way to much fantasy going on in their heads. But there is a serious side to this too. What is already a reality for many kids is still something many grownups find hard to understand such as social contacts through e-communities can have the same quality as social contacts in real life.

To be short: the virtual world is sometimes as real as the analogue world. Relationships can be as valuable, friendships as close, emotions as vehement. Digital friends can be almost equal to real friends.

And yet stronger said: if by Van Dale (a Dutch dictionary) virtual means only seeming excisting, is this virtual world even virtual then? Or is the virtual world just as real as normal?

And by that we have also found one of the surplus values of these kind of virtual worlds, on top of digital techniques that we are already using. But I will have to talk to you about that a next time.