Voorpaginanieuws! / Front page news!

For English translation, please see the blue text below

...alhoewel met een trieste achtergrond.

Eerder berichtte ik al over de gedenkplaatsen in Second Life (SL) ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het bloedbad op de Technische Universiteit Virginia. Ook op Info Island was een mooie gedenkmuur opgetrokken, met foto's en biografieën van de slachtoffers. Veel mensen kwamen een kaarsje zetten of een bloemetje neerleggen.

Griefers
Maar hoe ziek kun je zijn? In SL zijn personen actief, die weinig anders te doen hebben dan het lastigvallen van anderen. Griefers noemen ze die lui. Dat lastigvallen gaat op allerlei manieren, zoals orbiting (je de lucht in laten vliegen en ergens anders laten landen) of caging (je gevangenzetten in een kooi). Ach... soms nog wel om te lachen... :-(

Maar dit keer niet. De gedenkplaatsen voor Virginia Tech bleken een gewild doelwit voor griefers te zijn. Ik heb nu twee zogenoemde aanvallen meegemaakt. En alhoewel dat kooiengedoe nog wel aardig is... zijn deze aanvallen dat zeker niet. Voor veel mensen kwamen de aanvallen op de gedenkplaatsen hard aan. Persoonlijk. Alsof je de bloemen op een graf vertrapt. Eigenlijk dus net als in het echte leven soms.

Welkom in je tweede leven...

Nieuwsblad
Tijdens één van de aanvallen had een SL-vriendin van mij, Pam Ribble, net baliedienst. Als dienstdoende medewerkers ben je vaak de eerste die zo'n aanval opmerkt natuurlijk. In dit geval schreeuwde - in SL kunnen objecten praten! - de gedenkmuur vieze taal. Pam was er snel bij, riep hulp in en na een tijdje was alles weer oké.

Een andere SL-vriendin van mij, Judi Newall, schreef een artikel voor de Metaverse Messenger (M2) over deze aanval. Judi is nieuw lid van het redactieteam van de M2, zeg maar de krant (eigenlijk een weekblad) van SL. Een goed artikel, waar ik ook nog een bescheiden bijdrage aan heb mogen leveren door middel van een quote. Het artikel haalde de voorpagina.

Kun je daar blij mee zijn? Als, zeg maar, journalist wel, maar als mens natuurlijk niet. De achtergrond is te triest. De griefers zijn te triest. En zo was het ook.

(De vergoeding voor het schrijven van het artikel in de M2, is niet aan de verslaggever betaald, maar gestort in het herinneringsfonds.)

ENGLISH TRANSLATION

...although with a sad background story.

I have blogged earlier on the memorial places in Second Life (SL), in memory of the victims of the massacre at Virginia Tech University. On InfoIsland too they had put up a memorial wall, with pictures and biography's of the victims. Many people lit a candle or put down some flowers over there.

Griefers
But how sick can a person be? In SL there are also people, that seem to have little else to do than to harass other people. They call them griefers in-world. The harassing can be done in different ways, like orbiting (let you fly to the sky and then get stuck there) or by caging (let you be prisoned inside a cage). Anyway... sometimes even some fun... :-(

Not this time though. The memorial places for Virginia Tech seemed to attract much griefer activity. I have witnessed two of such attacks. And although the caging thing is some sort of fun... these attacks were certainly not. For many people they struck deep in to their hearts. Personal. Like demolishing the flowers on a grave. Just like in your real life sometimes.

Welcome to your second life...

Newspaper
During one of the attacks, a SL-friend of mine, Pam Ribble, had her reference shift. And when on duty, one is often the first to notice any attack of such kind, of course. In this particular case, the memorial shouted - in SL objects can talk! - obscene words. Pam acted quickly, got help and after a little while, things were ok again.

Another SL-friend of mine, Judi Newall, wrote an article about the attack for the Metaverse Messenger (M2). Judi is a new staff writer for the M2, which is like the newspaper (actually a weekly magazine) for SL residents. A good article, in which I had the honour of making a small contribution myself, by means of a quote. The article got front page.

Can one be happy with this? As a reporter you can, but as a human being, you can not, of course. The reason for writing this article is just too sad for that. Griefers are too sad. And that is how it was.

(The money paid for the article in M2, was paid not to the reporter, but to the memorial fund.)