De laatste dagen bericht Jan en Alleman over het bewaren - al noemen we het archiveren - van alle publieke tweets. De Library of Congress gaat ermee starten en ze werkt daarin samen met Twitter zelf. Wat je vandaag publiekelijk tweet ligt dus over zes maandjes ter inzage in de grootste Amerikaanse bieb. Daarnaast is Google Replay van start gegaan, waarin je onder andere terug kunt zoeken naar conversaties via tweets. Edwin blogde over beide zaken en verwees onder andere naar een handige blogpost met alle bekende feiten op een rijtje.
In navolging van de Amerikaanse nationaal archivaris was ook Luud erg te spreken over de move van de Library of Congress: voor historici zijn tweets een schitterende bron (en ja, voor archivarissen misschien ook). Arjan Dasselaar schrijft daar in de zaterdagcolumn van NU.nl ook over.
Twitter in koffiehuizen
Arjan maakt in die column een vergelijking met bijvoorbeeld gesprekken in een koffiehuis:
Er zijn historici in overvloed die maar wat graag inzicht zouden willen krijgen in wat er in een speakeasy in het Chicago van de jaren twintig van de vorige eeuw omging. Of wat er op de Atheense Agora zoal werd besproken tijdens de Peloponnesische oorlogen. Of wat er werd gezegd in de kroegen van Rotterdam de dag dat Pim Fortuyn werd vermoord.
Niet gearchiveerd, volgens Arjan, omdat dit simpelweg praktisch onmogelijk was. Dat laatste is natuurlijk waar.
En blijkbaar is dit de kern: het is interessant voor historici en het is praktisch mogelijk. En daarom moeten we het dus doen?
Wat is wenselijk?
Ik weet dat eigenlijk zo net nog niet. Want we gaan daarmee helemaal voorbij aan alle eigenaren van al die tweets. Willen die wel dat al hun uitingen in 140 karakters bewaard blijven? Zouden ze er anders niet nog eens een keertje over willen nadenken?
Zouden al die mensen in bijvoorbeeld die Rotterdamse kroegen zo blij zijn geweest als er overal bandrecordertjes hadden gestaan? Zouden ze misschien hun mond hebben gehouden of hele andere dingen gezegd?
Wat is publiek?
Als je ervoor kiest je tweets publiek te laten, kies je er dan voor om ze op dat moment simpelweg aan iedereen te laten zien, binnen de context van tijd en plaats en zo? Of heb je er dan eveneens voor gekozen om ze voor de eeuwigheid te bewaren, los van hun context zelfs? (Vergelijk het punt van Ingmar, als reactie op de post van Luud.)
Stel dat het vanaf morgen ineens praktisch haalbaar is om camera's en geluidsapparatuur te installeren in kroegen en op Griekse pleinen en zo? Zijn wij daar dan net zo blij mee als met het bewaren van onze tweets? Het is immers voor het nobele doel van de geschiedschrijving, mensen!
Tot nu toe, geloof ik, is er vooral materiaal gearchiveerd van personen die minimaal redelijkerwijs konden weten dat hun materiaal werd gearchiveerd. Niet altijd natuurlijk, want zo bevatten archieven bijvoorbeeld veel dagboeken die waarschijnlijk helemaal niet voor het publiek waren bedoeld (maar die worden dan tenminste in hun context bewaard).
Dat is overigens bij de Library of Congress ook het geval: het tweetarchief is niet publiekelijk toegankelijk, maar alleen op locatie en voor serieus onderzoek. Er is vast goed en professioneel correct over nagedacht, als zelfs die nationale archivaris van Amerika er blij mee is.
Waar is nog privacy?
Maar ergens voel ik dus zelf iets wringen. Misschien toch weer de behoefte aan privacy, die iedereen nu eenmaal heeft, in meerdere of mindere mate. Plekken waar je even jezelf kunt zijn, je hart kunt luchten of wat dan ook, zonder bang te zijn dat je er in de toekomst nog eens mee om je oren wordt geslagen.
Naarmate ook onze sociale wereld zich meer en meer naar het digitale verplaatst, hebben we ook daar behoefte aan privacy. Aan digitale kroegen dus ook, waar je vrijuit iets kunt roepen. Gaan we zo'n basisbehoefte opgeven omwille van de praktische haalbaarheid van het faciliteren van historici? Denken we misschien soms te weinig na over het wenselijke van het mogelijke?
Ben er nog niet helemaal uit, maar ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken.
Plaatje
Dit is een interessant maar lastig vraagstuk. In mijn optiek moet je met alle uitingen digitaal, die op het web belanden, bedenken dat ze ooit nog een keer kunnen worden teruggevonden. Ze staan ergens op een server, zitten ergens in een cache, noem het maar op. Twitter bewaarde alle tweets ook altijd al, maar liet alleen de laatste 3600 zien. Zouden daarom heel veel mensen hebben gedacht: "dan kan ik alles wel twitteren, na een paar maanden verdwijnen ze toch weer uit beeld"?
BeantwoordenVerwijderenHet is erg kort door de bocht maar eigenlijk moet je niets digitaal publiceren waar je achteraf mogelijk spijt van krijgt.
De vergelijking met opnamen in de publieke ruimte, zoals een cafe, gaat wel op in de zin van 'dorpspomp' maar ik vind het zelf toch wel iets anders. Ik vind het soms wel leuk om een gezellige kroegavond voort te zetten rondom de Twitterpomp maar in de kroeg verspreid ik niet aldoor linkjes en informatie in de vorm van 140 karakters. Alhoewel... :-)
Ik moet er nog eens goed over nadenken eigenlijk. Kan het soms niet nalaten dat hardop te doen, zoals nu...
@Edwin: Inderdaad is het zo dat je altijd moet nadenken over wat je digitaal doet omdat je altijd sporen achterlaat. Maar de meeste van die sporen verdwijnen na verloop van tijd toch wel wat onder het zand, raken volledig los van hun context of worden simpelweg alleen door zoekexperts gevonden. Da's dus iets anders dan dat nu ineens al die sporen (wat Twitter betreft dan) integraal overgedragen worden aan een instelling die gespecialiseerd is in bewaren en beschikbaarstellen. Had iemand dat vantevoren gedacht? En hadden we dat geweten, had iedereen dat gewild?
BeantwoordenVerwijderenNiks publiceren waar je achteraf mogelijk spijt van krijgt klinkt mooi - probeer ik zelf ook - maar nogmaals: in welke digitale kroegen kunnen we dan nog vertoeven?
Misschien gaan we steeds meer zien dat mensen twee accounts gaan bijhouden: eentje met 'linkjes en informatie in de vorm van 140 karakters' en eentje met kroegpraat, met slotje. Worden historici daar beter van? Misschien zijn we dan ons doel wel voorbij geschoten. Ik vond de huidige mix tussen linkjes, informatie en kroegpraat wel prettig.
Nou ja, ben er ook nog niet uit, maar denk ook vaak hardop na - vandaar deze blogpost... ;-) Dank voor jouw meedenken!
Ik vind de stap van twitter naar kroegpraat nogal wat. En de flirt met privacy gaat me ook nogal ver.
BeantwoordenVerwijderenDie fora van het BHIC, worden die voor altijd bewaard? Krijgen de mensen die daar reageren te horen dat hun commentaren misschien wel voor de eeuwigheid bewaard worden?
En wat te denken van getuigenverklaringen waar mensen vertellen wat ze een ander hebben horen zeggen. Die ander zal dat ook niet zo bedoeld hebben, dat de getuige(n) het hoorde.
Je moet ook niets aan het papier toevertrouwen waarvan je denkt dat je het beter voor je kunt houden.
Wat hier voor de open haard gezegd wordt, dat blijft binnen de muren. Behalve wat je opschrijft, daar kunnen we mee verder. De rest blijft een aangename herinnering.
Misschien moeten we meer vergeten?
@Regionaal Archief Tilburg: De fora van het BHIC worden zeker niet voor altijd bewaard - daar is geen enkele zinnige reden toe. En dat hoeft gebruikers ervan dus ook niet te worden gemeld.
BeantwoordenVerwijderenWat de getuigenverklaringen betreft: voor onderzoek naar strafbare feiten liggen de zaken altijd anders. Dan mag je ook ineens allerlei andere gegevens gebruiken, zoals over internetgebruik, gepleegde telefoontjes, videobeelden enzovoort. Maar die getuigenverklaringen komen niet meteen in een bieb te liggen waar onderzoekers erbij kunnen.
Met de laatste kreet ben ik het trouwens eens: we moeten meer vergeten! ;-)
Zie mijn reactie hier
BeantwoordenVerwijderenIk blijf het gevoel houden dat internet en online aanwezig zijn dingen een flink stuk explicieter maakt dan in de papieren wereld.
BeantwoordenVerwijderenAls je een bouwvergunning aanvraagt bij de gemeente dan wordt je ook niet verteld dat die brief heeeeel lang bewaard blijft en openbaar is voor iedereen om te lezen. Dat geldt trouwens voor elke brief die je stuurt naar een officiƫle instantie. Je weet niet wie daar allemaal toegang toe gaat krijgen in de toekomst.
Geen idee of daar later nieuwe wetgeving op gaat komen, maar voor mij komt deze hele discussie nu over als een paradox ten opzichte van b.v. de hindernissen die het auteursrecht oplegt bij muziek, foto's etc.
Ik doemdenk heel veel advocaten in de toekomst. Not a pretty sight.