
Het was dan ook heerlijk om Daniel Kehlmanns Roem te lezen. Negen korte verhalen die samen alsnog één verhaal vormen, alleen kom je daar pas gaandeweg achter. Steeds spelen beroemdheid, persoonsverwisseling en moderne communicatietechnieken een rol.
In ieder verhaal staat één personage centraal. Een man die op z'n nieuwe mobiel het telefoonnummer van een beroemd acteur krijgt toegewezen, een acteur in wiens leven van de ene op de andere dag alles verkeerd lijkt te gaan, een schrijver die besluit het zoveelste praatje op een congres te laten schieten, een vrouw die in discussie gaat met de auteur van het verhaal waarin ze figureert, een medewerker van een telefooncentrale die liever op forums schrijft dan naar een congres te gaan... en zo nog wat mensen.

Eigenlijk moet je dit boek twee keer lezen. Want wie zit nu eigenlijk in wiens verhaal? Wie wil er in? Wie juist niet? En vooral: wie is de schrijver en wie de hoofdpersoon?
We zitten altijd in verhalen. (...) Verhalen in verhalen in verhalen. Je weet nooit waar het ene eindigt en een ander begint! In feite vloeien ze allemaal in elkaar over. Alleen in boeken zijn ze keurig gescheiden.
Het einde maakt dit op een schitterende manier duidelijk. En pas dan zie je de hele trui aan verhalen, zoals Kehlmann die voor je ogen heeft zitten breien. Knap verhaald. Een aanrader!
In de originele taal is het ook goed te lezen: niet te veel schwere Wörter...
BeantwoordenVerwijderen@René: Haha, ja, vooral het verhaal van die forumdeelnemer staat er vol mee. ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk vind het trouwens wel extra leuk, dat al die verhalen in een iets andere stijl zijn geschreven. En het taalgebruik zich aanpast aan het karakter van de hoofdpersoon per verhaal. Dat helpt je snel 'in het verhaal' te komen.
Bedankt voor je reactie.