Gehoord: Gerard van Maasakkers - Lijflied

Zingen over vroeger. Zingen over Brabant. Grapjes tussendoor waarom alleen de wat oudere dames om mij heen moeten lachen. Ieder jaar wel een keer vaste prik: samen met ons moeder naar een theaterconcert van Gerard van Maasakkers. Afgelopen zaterdag getiteld Lijflied.

Hij staat op het podium als een goede vriend, als een van ons. En het is knap om dat gevoel op te roepen, want feitelijk is er weinig ons in de zaal. Toch voelt het al snel Brabants 'gezellig'. Maar na de eerste drie of vier liedjes gaat het gelukkig wel een halte verder dan zijn karakteristieke repertoire. Moeilijke onderwerpen worden namelijk niet uit de weg gegaan en dat is bepaald niet gek, want Van Maasakkers heeft een heftig jaar achter de rug.

Het overlijden van zijn moeder en het te koop zetten van het ouderlijk huis. Euthenasie en het afscheid nemen van zijn broer. Of het einde van zijn relatie, die toch nooit meer had kunnen eindigen, in Zomaar onverwacht. Heftige onderwerpen, af en toe misschien met net iets te veel drama gebracht. Maar mooi, pijnlijk helder en altijd integer verwoord.

Tussendoor is er nog genoeg baan voor vrolijke noten, zoals het bij Van Maasakkers' karakter past. Daarvoor zorgen nummers als Altijd nou, Een handvol vrienden en Hoe schoon is mijn heide, over wandelen door de natuur en ontmoetingen met senioren op de fiets.

Kortom een avond zoals je van Van Maasakkers verwacht: mooie muziek, sterke teksten, met af en toe uitschieters die je bij zullen blijven. Een knap programma, dat ondanks de vaak zware onderwerpen toch steeds licht genoeg blijft om een mooi gevoel aan over te houden. Bovendien ook muzikaal afwisselend, met luisterliedjes, blues en zelfs iets wat aan country doet denken.

Mijn persoonlijke favoriet was Hedde efkes, Lieven Heer, een klein liedje over een gesprekje met Onze Lieve Heer, over afstand nemen van de Kerk, maar niet per definitie van het geloof (overigens een liedje van zijn vorige cd).

Romantische pianomuziek
En dat laatste geeft meteen een mooi bruggetje naar de zondag daarop, toen ik met Wilma een pianoconcert bijwoonde op een bijzondere locatie: de Hervormde Kerk aan de Haven in Waalwijk. Daar speelde Misha Fomin romantische pianomuziek, met stukken van Bach, Schubert en Brahms. Of de akoestiek in de kerk Fomin nog een extra beetje hielp, dat weet ik niet, maar het klonk prachtig. Hij stak zelf in ieder geval veel concentratie en energie in zijn spel. Tegelijkertijd maakte dit, dat richting het einde het romantische er helaas wel een beetje vanaf raakte. Maar prachtig bleef het.

Gerelateerd
- Gerard van Maasakkers: Deze jongen (8 mei 2010)

Foto Hervormde Kerk: Reliwiki
Foto Gerard van Maasakkers: Diana Broeders
Foto Misha Fomin: Marco Borggreve