14 oktober 2013

Gezien: De man die het wist


Zaterdag zaten we weer in het theater en dit keer wel voor het derde luik in de Alfred Hitchcock Trilogie van het Thriller Theater: De man die het wist

Een waardig luik, want als ultiem eerbetoon aan Hitchcock trekken maarliefst alle 53 films van de master of suspense in één voorstelling aan je voorbij. Daarvoor tekenen vijf acteurs, die samen zo'n 30 verschillende personages op de planken zetten. Het stuk heeft daardoor ook wel iets weg van een grote verkleedpartij, niet zelden halverwege scènes.

Om het publiek niet in al te veel verwarring te brengen, wordt grotendeels de verhaallijn van North by Northwest gevolgd, een van de beste films van Hitchcock en bovendien een die kenmerkend is voor zijn stijl. Al zijn andere films zijn in dit verhaal verweven op talloze verschillende manieren, soms heel subtiel, maar soms overduidelijk en niet zelden humoristisch. Zo vliegen belachelijk agressieve vogels als een soort running gag dwars door verschillende scènes heen en wordt de beroemde douchescène uit Psycho bijna volledig nagespeeld, met een enorme twist aan het eind.

Hitchcock was een vernieuwer in de filmwereld en het is daarom mooi om te beleven hoe ook de acteurs van het Thriller Theater er iets aparts van hebben weten te maken: ze spelen als het ware in een theater in een theater. Dat wil zeggen, dat op het podium een groot frame is gezet waarbinnen (en soms ook -buiten) het eigenlijke verhaal zich afspeelt.

Daarbuiten kijk je als het ware de kleedkamer in, waar de personages worden aangekleed, decorstukken in gereedheid gebracht en soms de volgende scène al begint voordat de vorige is afgelopen. Een soort kijkje achter de schermen, maar dan deels gespeeld. Of niet dus. De troef van het 'buiten de kaders spelen' wordt trouwens op meerdere momenten gespeeld. Regelmatig stappen de acteurs bijvoorbeeld bewust uit hun rol, wat grappige momenten oplevert. Helemaal als dit niet voor alle personages tegelijkertijd geldt.

Ontzettend goed gebruik wordt er ook gemaakt van het filmdoek achter op het podium. Door steeds bij de scène passende filmbeelden te tonen, wordt niet alleen de sfeer van het decor versterkt - van café-interieur tot treincoupé - maar soms waan je je ineens in de film zelf. Zoals in de scène met het sproeivliegtuigje op het filmdoek, waaraan de hoofdpersoon voor en achter het doek (als silhouet) probeert te ontsnappen. Of tijdens een achtervolging in een trappenhuis, waar de acteurs meebewegen met de beelden op het doek. Of andersom natuurlijk. Het filmdoek dient niet alleen als mooi plaatje, het dient ook vaak als middelpunt van interactie.

Maar die interactie is er in eerste instantie natuurlijk vooral tussen de acteurs onderling en de vele personages die ze spelen. Alle acteurs - Sander de Heer, Hymke de Vries, Filip Bolluyt, Renée van Wegberg en Lex Passchier - hebben hun sporen in het vak inmiddels ruimschoots verdiend (Passchier schreef zelf mee aan het script en studeerde trouwens af aan de Universiteit Utrecht met een scriptie over - jawel - Hitchcock) en niemand deed voor een ander onder. Het samenspel was erg goed, plezierig om naar te kijken.

Kortom: een verrassende voorstelling vol humor en knappe theaterstaaltjes, een waardig eerbetoon aan Hitchcock en zijn films en een goede afsluiting van deze boeiende trilogie.

Gerelateerd kijkvoer
- Gezien: U spreekt met uw moordenaar
- Gezien: Oude Meesters

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.