De laatste paar weken zijn de klachten over WatWasWaar weer niet van de lucht. Was de gebruiksvriendelijkheid van de website al ver te zoeken, vandaag de dag worden blijkbaar ook bestellingen niet meer afgehandeld. Op studiezaal en via e-mails doen klanten hun beklag bij ons.
WatWasWaar, een soort historische Google Maps, is een schitterend voorbeeld van een project dat vanwege de vele prachtige content soms de hemel in wordt geprezen, maar wat door de meesten (waaronder de doelgroep) vanwege de volledig rukke interface liefst wordt gemeden en gekraakt.
Succesvol mislukt
In (vak)bladen, tijdens congressen en online horen en lezen we vooral over succesverhalen, hoe dan ook. En als projecten geen succes zijn, dan verdraaien we de doelstellingen achteraf gewoon zo, dat het alsnog een succes lijkt. Of we verzinnen allerlei excuses, die vooral buiten het project liggen. Goede marketing -met hip logo- doet ook veel. Ik herinner me nog hoe vlak na de start Oneindig Noord-Holland via een soort advertorial zelfs Frankwatching haalde. Soms kán een project toch niet anders zijn, dan een succes, ga je dan denken... En anders kletsen we er gewoon extra subsidie tegenaan!
Meer aandacht voor fouten dus, want iedereen weet dat je daarvan kunt leren. In het geval van WatWasWaar moest ik terugdenken aan een video waarin Leila Liberge (projectleider) uitlegt waarom dat project niet zo'n succes was geworden. Haar presentatie maakte onderdeel uit van Kom je ook? Oops (verslag en video's Mediamatic), een congres op 9 september 2010 waar leren van andermans fouten centraal stond. Tijdens Museums and the Web 2012 (verslag Frankwatching) was er een speciale sessie aan mislukkingen gewijd, onder de noemer Epic Fail.
Mislukt succes
Openheid is in deze wel heel erg belangrijk. En dat moet je wel durven. Om de sprekers iets te helpen, werd tijdens Epic Fail bijvoorbeeld de wifi uitgeschakeld. Zou mijn voorkeur niet hebben hoor, maar het gaat om het idee. Je geeft je immers wel bloot.
Over het verhaal van Leila kun je eindeloos discussiëren, maar je kunt er ook van leren. In het begin zegt ze al meteen iets heel waars: om subisidies binnen te halen, zetten we vaak een utopia neer. Daarna gaan we eens kijken naar de werkelijkheid en breken we dat utopia steen voor steen weer af. Wat daarvan overblijft, dat valt natuurlijk altijd tegen.
De mooiste quote komt op het laatst: "Ik vind iets afmaken ook wel waarde hebben." En de oprechte verbazing dat ze nog niet was weggestuurd als projectleider...
Kortom
WatWasWaar en WieWasWie, de landelijke archiefkaart, het Integraal Digitaal Archievenoverzicht (IDA), de Toegang Op Personen (TOP) enzovoort hebben allemaal toch al wel lang en heel breed bewezen dat het Nederlandse archiefwezen eigenlijk nauwelijks tot niet in staat is tot grootschalige samenwerkingsprojecten. Waar ging het mis?
Dat leren van fouten lijkt me voor ons archivarissen dus ook wel iets. Ideetje voor de KVAN-dagen in 2013?
En wie vertelt er over zijn of haar eigen mislukkingen?
Aanbevolen leesvoer
- Mag ik even aandacht? (Over dat websites bouwen alleen niet genoeg is)
- Alles over WieWasWie
Foto: Marina Noordegraaf (verbeeldingskr8 op Flickr)
