Vindbaarheid voor en door gebruikers
Verrijken, Verhalen, Verbinden: Publieksannotatie van Cultureel Erfgoed (PACE)
Harry van Vliet (PACE)
Ik zei het al eerder: we gebruiken de verkeerde woordjes. Harry van Vliet illustreert dit aan de hand van het schilderij The Innocent Eye Test van Mark Tansey, geschilderd in 1981.
Wat is het eerste woord dat in je opkomt wanneer je dit schilderij ziet? Niet te lang nadenken hè...
Een dikke kans dat als eerste het woord koe in je opkwam, toch? En laat nou net heel het woord koe níet voorkomen in de beschrijving van dit schilderij in de museumdatabase. (Ik kan op dit moment die database nog niet eens terugvinden!)
Van Vliet geeft vervolgens cijfers die de museumwereld betreffen, maar wat hij zegt klopt ook voor archiefdiensten: niet alles in onze collecties is beschreven, niet al die beschrijvingen zijn digitaal, de beschrijvingen díe we digitaal hebben, zijn erg summier en hebben bovendien vooral het beheer van objecten als doel.
Een gebruiker heeft er in ieder geval vaak weinig tot niks aan, als hij wil zoeken naar je objecten. Da's toch triest, eigenlijk, als constatering.
We moeten volgens Van Vliet dan ook onze zoekmachines verbeteren en objecten meer contextualiseren, maar vooral moeten we de klanten hierbij betrekken. Dat kan dan, onder andere, via tagging. Als aanhangend proefproject wordt Ikweetwatditis.nl genoemd, waarover ik al eerder schreef.
Uit de eerste resultaten van dit project blijkt dat de tags die worden toegekend door experts nogal afwijken van die van leken. Dat geloof ik best, alleen is het niet zo sterk dat ze vervolgens geen inzicht hebben in de samenstelling van de groepen experts en leken. Tussen de leken kunnen namelijk best een heleboel experts zitten, door de opzet van de proef.
Tja, dat doet dan toch een beetje af aan de kracht van het gezegde, maar op zich ben ik van zijn gelijk wel overtuigd. Verder niks nieuws. Het voorbeeld van de koe zal ik echter vast nog wel eens gebruiken.
Plaatje
