Kom niet te dicht bij me staan / Don't stand so close to me

For English translation, please see the blue text below

Sociale regels zijn er overal. Al sinds de beginjaren van het internet bestaat er bijvoorbeeld een - eerst ongeschreven, later beschreven - netiquette, gedragsregels voor het internet. Zo begin je in e-mails niet zomaar met hoofdletters te typen, want dat staat schreeuwerig. En in sommige gevallen is het in discussiegroepen not done om slechts anoniem te reageren op berichten van anderen.

Ook op internet zijn echte mensen aanwezig en wordt er gediscussieerd en zo, dus ook op internet - net als in het dagelijks leven - zijn er geschreven en ongeschreven gedragsregels nodig.

In het geval van Second Life (SL) is daar nog een dimensie aan toegevoegd, een driedimensionale, visuele dimensie. Dat heeft er ook toe geleid dat het aantal sociale regels in zwang enorm is uitgebreid. Ik heb daar her en der al eens iets over verteld.

Stapje terug
Via een discussiegroep werd ik attent gemaakt op een hele goede video over ditzelfde onderwerp. Daarin staan zowat dezelfde dingen beschreven, die ik als nieuweling in SL ook al had ervaren... alleen nu wetenschappelijk onderzocht. Heel interessant! Verbazingwekkend en grappig ook!

Over SL en psychologie is veel te lezen en te zeggen. Ik laat dat vooral maar aan anderen, maar af en toe besteed ik er toch wat aandacht aan. Het heeft dan wel niet direct iets met archieven te maken... maar het is superfascinerend om dit soort verschijnselen aan den digitale lijve te ondervinden.

En indirect hebben dus ook archivarissen daarmee te maken. Want ook in je dagelijkse werk ga je niet tegen je klanten aan staan! Tenminste... ikke niet... :-)

ENGLISH TRANSLATION

Social rules are everywhere. Already since the early days of the internet, there has been a - at first unwritten, after that some of it written - netiquette, rules of behaviour on the internet. For example, you do not start your e-mails writing in capitals, for that looks like you are yelling at people. And in some cases in discussion groups it is just not done to reply anonymously to messages from others.

On the internet real life people are present, there is communication going on and so on, so, also on the internet, just like in our daily lives, we need written and unwritten rules of behaviour.

In case of Second Life (SL) there has been added an extra dimension, a three dimensional, visual one. That has also caused an increase in the amount of social rules that we have to deal with. Here and there I have already blogged something on that subject.

Stepping back
Through a discussion group I have been notified to watch a really good video about this same subject. In it you can view many of the same things as I have experienced myself, whilst still being a newbie in SL... only this time scientifically researched, very interesting! Amazing and funny too!

About SL and psychology there is much to be read and to be said. I will leave that for others to do most of the time, but every once in a while I will address it here too. Not that it is connected in a direct way to archives... but it is just super fascinating to experience these kinds of phenomena yourself digitally.

And in an indirect way, also archivists have to deal with this. Because also at your daily work you won't go standing close to your customers too. At least... I won't... :-)

Poppetje, ik voel met je mee... / You, my avatar... I feel with you

For English translation, please see the blue text below

Vandaag eens wat lichte kost.

Los van een archivaris in Second Life (SL), ben ik ook gewoon maar een analoge mens, die z'n eerste stapjes in een virtuele wereld zet. De laatste dagen heb ik met andere virtuele wereldwandelaars leuke discussies gehad over verschillen en overeenkomsten tussen en met onze digitale poppetjes en onszelf.

Het echte leven in SL
Veel mensen nemen hun Real Life (RL) uiteindelijk mee naar SL, blijkt. In het begin tutten ze hun poppetje bijvoorbeeld nog op tot de meest fantasievolle verschijningen, later lijken die poppetjes toch steeds beter op het werkelijke plaatje.

Je ziet dat ook aan ons bouwgedrag: de wereld van SL wordt gecreëerd naar ons RL voorbeeld. We voelen ons ook digitaal prettiger als het gebouw waar we in staan, gewoon een dak heeft. Gek eigenlijk... want digitaal heeft zo'n dak niet echt nut.

Personificatie
Maar het gaat verder: ons poppetje lijkt een soort verlengstuk van onszelf te worden. Zo voel je je ongemakkelijk als een ander helemaal tegen je aan staat, wat met newbies - nieuwe deelnemers - nogal eens gebeurt. In RL zou je dit je persoonlijke territorium noemen, maar in SL bestaat het dus ook.

En bots je tegen een ander op, dan zeg je 'sorry'. En als iemand van buiten een digitaal gebouw tegen je praat, dan vraag je of die persoon niet wil binnenkomen. Voor een deel een kwestie van SLetiquette misschien - alhoewel dat anders klinkt dan ik bedoel! - maar voor een deel zit er ook een stukje menselijke psyche of zo achter. Denk ik.

Er wordt zelfs onderzoek gedaan naar dit fenomeen. En bekijk ook eens dit artikeltje.

Welcome to The Twilight Zone
Door de echte creatievelingen wordt inmiddels nagedacht over een SL aflevering van The Twilight Zone, waarin de werelden van mensen en hun SL alter ego's, de avatars, in elkaar overvloeien... En waarin de digitale poppetjes de controle over het echte leven overnemen. Houaaah!

Tja...
Dit lijkt allemaal wat onzinnig geprietpraat door mensen met te veel fantasie. Toch zit er een serieuze kant aan. Wat voor volwassenen nog nauwelijks te begrijpen is, is voor veel kinderen al een realiteit: contacten via e-communities hebben voor hen net zo veel kwaliteit als een contact in het echte leven.

Kortom: de virtuele wereld is soms net zo echt als de analoge wereld. Relaties kunnen daarin net zo waardevol zijn, vriendschappen net zo hecht, emoties net zo heftig. Digitale vrienden kunnen vrijwel gelijk zijn aan echte vrienden.

En eigenlijk nog sterker: als volgens Van Dale virtueel betekent slechts schijnbaar bestaand, is de virtuele wereld dan wel virtueel? Of is de virtuele wereld gewoon echt?

Waarmee we direct een meerwaarde van dit soort virtuele werelden te pakken hebben boven digitale technieken die we nu nog gebruiken. Maar daarover een andere keer meer.

ENGLISH TRANSLATION

Today a light subject to taste.

Besides being an archivist in Second Life (SL), I am also just an analogue human being, stepping his first steps into a virtual world. During the last few days, I have had some really good conversations with other virtual world wanderers, about the differences and parallels between and with our digital characters and ourselves.

The real life in SL
Many people take their Real Life (RL) eventually into their SL with them, so it seems. For example, in the beginning they get their avatar dressed up as the most fantasy creations, but after a while they wind up to looking like their real selves much more.

You can also see the same thing in our building behavior: the world of SL is created many times to our RL models. Also, we feel much more digital comfortable as the building in which we are standing just has a roof on top of it. Which is funny of course... because in a digital way this roof really has no use at all.

Personification
But things go further than that: our avatar seems like some sort of an extension to ourselves. For example, you will feel uncomfortable if someone else stands close to you, what happens a lot with newbies, new residents. In RL you would call this your personal space or territory, but it also exists in SL.

And when you bump in to someone else, you say 'sorry'. And when someone from outside a digital building is talking to you, you will ask him to come in. Part of it is maybe just some sort of SLetiquette, but part of it must be some sort of a human psych thing too. At least I think it is.

They are even doing research on this. And you might want to check this article too.

Welcome to The Twilight Zone
The real creative people are right now thinking about a SL episode from The Twilight Zone, in which the worlds of humans and their SL alter ego's, the avatars, collide... And in which the digital characters are taking control over real life. Houaaah!

Ah well...
So maybe this seems to you all like some useless chit chat by people with way to much fantasy going on in their heads. But there is a serious side to this too. What is already a reality for many kids is still something many grownups find hard to understand such as social contacts through e-communities can have the same quality as social contacts in real life.

To be short: the virtual world is sometimes as real as the analogue world. Relationships can be as valuable, friendships as close, emotions as vehement. Digital friends can be almost equal to real friends.

And yet stronger said: if by Van Dale (a Dutch dictionary) virtual means only seeming excisting, is this virtual world even virtual then? Or is the virtual world just as real as normal?

And by that we have also found one of the surplus values of these kind of virtual worlds, on top of digital techniques that we are already using. But I will have to talk to you about that a next time.

Hoe echt is je Second Life? / How real is your Second Life?

For English translation, please see the blue text below

Ik heb het al eens gezegd: critici van virtuele werelden vinden het gewoon computerspelletjes voor grote mensen. Maar is bijvoorbeeld Second Life (SL) alleen maar een spelletje? Of is het meer?

Zonder op de fundamentele verschillen tussen echte spellen en iets als SL in te gaan, het volgende antwoord: nee, het is meer. In ieder geval meer dan zomaar een tweede leven.

In een paar van mijn volgende berichten zal ik daar steeds een aspect van proberen te belichten. Tenminste, dat neem ik me voor.

Op de koffie bij een bieb'er
Mijn aanwezigheid in SL heeft blijkbaar anderen geïnspireerd. Want ook een Vlaamse archivaris heeft inmiddels deze digitale stap gezet. Mooi, iemand in dezelfde tijdzone en met dezelfde taal! Ongeveer dan... ;-)

Pam Ribble (haar naam in SL) is een bieb'er die op dat moment haar wekelijkse reference shift had. Ze nodigde ons na een leuk gesprek uit om haar nieuwe huis in SL eens te komen bekijken. Het gesprek ging namelijk over de mogelijkheden om digitale lapjes grond te huren of te kopen, huizen te bouwen enzovoort.

En wat blijkt? Veel deelnemers aan SL hebben niet zomaar een dubbelleven... maar een driedubbelleven! Waaronder Pam. Waarom? Wel, eigenlijk om meerdere redenen.

Maar vooral omdat Pam SL niet alleen zakelijk gebruikt, als bieb'er, maar ook privé. Een soort van ontspanning dan eigenlijk. Dus ook voor sociale contacten.

Allemaal vrienden...
Tijdens haar diensturen beantwoordt Pam veel vragen van passerende digitale poppetjes. Per dienst, iedere week twee uur, wel zo'n twintig vragen.

En vooral newbies (nieuwe deelnemers) bieden dan nogal snel hun 'vriendschap' aan. Als je vrienden bent in SL, dan zie je van mekaar of je online bent en zo. Makkelijk om contact te houden. Te makkelijk soms...

Maar als je die vriendschap weigert, dan staat dat wat grof. En als je die vriendschap accepteert, dan heb je na verloop van tijd een waslijst van allerlei 'vrienden'. Geen doorkomen aan.

En erger nog: veel van die vrienden komen steeds weer met vragen terug! Want je kunt mekaar natuurlijk gewoon een instant message sturen. Da's een soort mengvorm van chat en mail, in dit geval. Je bent altijd oproepbaar, of je nu voor de ander z'n poppetje voor de neus staat, of niet.

Geniet je als bieb'er dus lekker van je vrije dag in SL? Lekker klussen in je nieuwe huis? Wordt je steeds lastig gevallen met vragen van 'vrienden'...

Een derde leven
Vandaar dat veel mensen een tweede avatar (zo'n poppetje dus) hebben, wat ze geheim houden voor anderen. Tenzij het échte vrienden of goede collega's zijn natuurlijk. Zo is er een werk-poppetje en een privé-poppetje. Het werk-poppetje is dan een soort van uitbreiding bij je eigenlijke werk. Het privé-poppetje is voor jezelf.

Ik vergelijk het maar met de tijd dat ik nog leraar was. Dat heeft niet zo lang geduurd hoor... maar ik heb er toch wel wat geleerd. Zo vond ik het zelf erg vervelend als ik een vrije avond had, en ik hing vervolgens een half uur aan de telefoon met een kwaaie moeder, waarvan het nageslacht te beroerd was geweest om het lesboek eens open te slaan, met als resultaat een dikke onvoldoende!

Dit is dus geen specifiek iets voor SL. Eerder misschien een menselijke behoefte om die dingen gescheiden te houden. Een soort onwenselijke inmenging van werk in privé. En vandaar die extra poppetjes.

(Dat werpt trouwens ook een ander licht op de bevolkingsgegevens van SL. Maar misschien worden die dubbellevens er wel uit gefilterd. Geen idee.)

Nou, we hebben een interessante discussie gehad gisterenavond - eigenlijk nacht - over de meerwaarde van SL boven het internet op zich. Maar daarover weer een andere keer.

Kiekjes?
Bedenk ik me ook ineens: normaal schiet ik altijd wel wat foto's van interessante dingen die ik in SL tegenkom... behalve gisteren! Misschien een onbewuste vorm van privacybescherming?

Een fascinerend leven, dat tweede leven!

ENGLISH TRANSLATION

I said so before: critics on virtual worlds tend to speak about them as just computer games for grown ups. But is Second Life (SL) only a normal game? Or is it more than just that?

Without pointing out the details on the difference between real computer games and something like SL, I can give you the following answer: no, it is way more than just that. Anyway, it is more than just a second life in the first place.

In the next few blog posts I will try to get to different facets of that. At least, that is my current intention.

Drinking coffee with a librarian
My presence in SL has been inspiring some others too. Also a Flemmish archivist has now taken a digital step in this new world. Great, someone in my time zone and talking my language! Sort of, that is... ;-)

Pam Ribble (her name in SL) is a librarian that had her weekly reference shift at the moment we met. After a nice chat, she invited us to have a look at her new home. The chat was about the possibilities of buying plots of land, renting it, building houses on it and so on.

And you know what? Many residents in SL do not have just a second life... they have a third life too! Including Pam. Why? Well, in fact for a number of reasons.

But most of all because Pam is not just in SL for professional reasons, as a librarian, she is here as a private person too. For some relaxation and for social contacts.

All friends...
While on duty, Pam answers many questions from digital people passing by. During each shift, every week something like two hours, about twenty questions.

And especially newbies (new residents) offer you their 'friendship' really quickly. If you become friends in SL, you can see when each other is online and all that. So, easy to keep in touch. Sometimes too easy...

But when you simply decline friendship offers, you are being rude, in a way. And when you accept, you will end up having many, many... many so called 'friends'. No good at all.

Even worse: many of these people will return to you with all sorts of questions, anytime! Because you can simply send each other an instant message. In this case, some sort of a mix between chat and e-mail. So you can always be called, even when you are not in front of the other person's nose.

So, as a librarian, you are enjoying your day off? Just doing some fun building on your new home? You could get end up annoyed by all of your 'friends' asking you reference questions all the time...

A third life
So that is why many people have another avatar (the digital figure, representing yourself in-world), what they want to keep a secret at first for anyone else. You can have a working avatar and a private avatar. The working avatar will be some sort of an extension to your daily job, where the private avatar will give you some privacy, doing fun things.

I will just compare this with the days I was a teacher still. Not that long a time though... but I have learned a lot from it. For example, I did not like it when I had my evening off, the phone rang and before I knew it, I was chatting with this bad mother, whose offspring had proven incapable of opening their study books in the first place, now ending up with bad test results. Blaming me for it!

So this work and private thing is not typical SL, I guess. Maybe just some sort of a human need for keeping things separated. Kind of a unwanted mix between work and private life. And that is why some have the extra avatars.

(Which, by the way, takes me to look in a whole other way at the population numbers in SL. Although they might filter the double avatars out. I do not know that.)

Anyway, we have had an interesting discussion last evening - in fact night - about the surplus value of SL above the regular internet. But that is another story, for another time.

Photo's?
Thinking all of a sudden: normally I always take some snapshots of the interesting things I find in SL... but yesterday! Maybe an unconscious way of protecting someone's privacy?

A fascinating life, this second life!