Hoe echt is je Second Life? / How real is your Second Life?

For English translation, please see the blue text below

Ik heb het al eens gezegd: critici van virtuele werelden vinden het gewoon computerspelletjes voor grote mensen. Maar is bijvoorbeeld Second Life (SL) alleen maar een spelletje? Of is het meer?

Zonder op de fundamentele verschillen tussen echte spellen en iets als SL in te gaan, het volgende antwoord: nee, het is meer. In ieder geval meer dan zomaar een tweede leven.

In een paar van mijn volgende berichten zal ik daar steeds een aspect van proberen te belichten. Tenminste, dat neem ik me voor.

Op de koffie bij een bieb'er
Mijn aanwezigheid in SL heeft blijkbaar anderen geïnspireerd. Want ook een Vlaamse archivaris heeft inmiddels deze digitale stap gezet. Mooi, iemand in dezelfde tijdzone en met dezelfde taal! Ongeveer dan... ;-)

Pam Ribble (haar naam in SL) is een bieb'er die op dat moment haar wekelijkse reference shift had. Ze nodigde ons na een leuk gesprek uit om haar nieuwe huis in SL eens te komen bekijken. Het gesprek ging namelijk over de mogelijkheden om digitale lapjes grond te huren of te kopen, huizen te bouwen enzovoort.

En wat blijkt? Veel deelnemers aan SL hebben niet zomaar een dubbelleven... maar een driedubbelleven! Waaronder Pam. Waarom? Wel, eigenlijk om meerdere redenen.

Maar vooral omdat Pam SL niet alleen zakelijk gebruikt, als bieb'er, maar ook privé. Een soort van ontspanning dan eigenlijk. Dus ook voor sociale contacten.

Allemaal vrienden...
Tijdens haar diensturen beantwoordt Pam veel vragen van passerende digitale poppetjes. Per dienst, iedere week twee uur, wel zo'n twintig vragen.

En vooral newbies (nieuwe deelnemers) bieden dan nogal snel hun 'vriendschap' aan. Als je vrienden bent in SL, dan zie je van mekaar of je online bent en zo. Makkelijk om contact te houden. Te makkelijk soms...

Maar als je die vriendschap weigert, dan staat dat wat grof. En als je die vriendschap accepteert, dan heb je na verloop van tijd een waslijst van allerlei 'vrienden'. Geen doorkomen aan.

En erger nog: veel van die vrienden komen steeds weer met vragen terug! Want je kunt mekaar natuurlijk gewoon een instant message sturen. Da's een soort mengvorm van chat en mail, in dit geval. Je bent altijd oproepbaar, of je nu voor de ander z'n poppetje voor de neus staat, of niet.

Geniet je als bieb'er dus lekker van je vrije dag in SL? Lekker klussen in je nieuwe huis? Wordt je steeds lastig gevallen met vragen van 'vrienden'...

Een derde leven
Vandaar dat veel mensen een tweede avatar (zo'n poppetje dus) hebben, wat ze geheim houden voor anderen. Tenzij het échte vrienden of goede collega's zijn natuurlijk. Zo is er een werk-poppetje en een privé-poppetje. Het werk-poppetje is dan een soort van uitbreiding bij je eigenlijke werk. Het privé-poppetje is voor jezelf.

Ik vergelijk het maar met de tijd dat ik nog leraar was. Dat heeft niet zo lang geduurd hoor... maar ik heb er toch wel wat geleerd. Zo vond ik het zelf erg vervelend als ik een vrije avond had, en ik hing vervolgens een half uur aan de telefoon met een kwaaie moeder, waarvan het nageslacht te beroerd was geweest om het lesboek eens open te slaan, met als resultaat een dikke onvoldoende!

Dit is dus geen specifiek iets voor SL. Eerder misschien een menselijke behoefte om die dingen gescheiden te houden. Een soort onwenselijke inmenging van werk in privé. En vandaar die extra poppetjes.

(Dat werpt trouwens ook een ander licht op de bevolkingsgegevens van SL. Maar misschien worden die dubbellevens er wel uit gefilterd. Geen idee.)

Nou, we hebben een interessante discussie gehad gisterenavond - eigenlijk nacht - over de meerwaarde van SL boven het internet op zich. Maar daarover weer een andere keer.

Kiekjes?
Bedenk ik me ook ineens: normaal schiet ik altijd wel wat foto's van interessante dingen die ik in SL tegenkom... behalve gisteren! Misschien een onbewuste vorm van privacybescherming?

Een fascinerend leven, dat tweede leven!

ENGLISH TRANSLATION

I said so before: critics on virtual worlds tend to speak about them as just computer games for grown ups. But is Second Life (SL) only a normal game? Or is it more than just that?

Without pointing out the details on the difference between real computer games and something like SL, I can give you the following answer: no, it is way more than just that. Anyway, it is more than just a second life in the first place.

In the next few blog posts I will try to get to different facets of that. At least, that is my current intention.

Drinking coffee with a librarian
My presence in SL has been inspiring some others too. Also a Flemmish archivist has now taken a digital step in this new world. Great, someone in my time zone and talking my language! Sort of, that is... ;-)

Pam Ribble (her name in SL) is a librarian that had her weekly reference shift at the moment we met. After a nice chat, she invited us to have a look at her new home. The chat was about the possibilities of buying plots of land, renting it, building houses on it and so on.

And you know what? Many residents in SL do not have just a second life... they have a third life too! Including Pam. Why? Well, in fact for a number of reasons.

But most of all because Pam is not just in SL for professional reasons, as a librarian, she is here as a private person too. For some relaxation and for social contacts.

All friends...
While on duty, Pam answers many questions from digital people passing by. During each shift, every week something like two hours, about twenty questions.

And especially newbies (new residents) offer you their 'friendship' really quickly. If you become friends in SL, you can see when each other is online and all that. So, easy to keep in touch. Sometimes too easy...

But when you simply decline friendship offers, you are being rude, in a way. And when you accept, you will end up having many, many... many so called 'friends'. No good at all.

Even worse: many of these people will return to you with all sorts of questions, anytime! Because you can simply send each other an instant message. In this case, some sort of a mix between chat and e-mail. So you can always be called, even when you are not in front of the other person's nose.

So, as a librarian, you are enjoying your day off? Just doing some fun building on your new home? You could get end up annoyed by all of your 'friends' asking you reference questions all the time...

A third life
So that is why many people have another avatar (the digital figure, representing yourself in-world), what they want to keep a secret at first for anyone else. You can have a working avatar and a private avatar. The working avatar will be some sort of an extension to your daily job, where the private avatar will give you some privacy, doing fun things.

I will just compare this with the days I was a teacher still. Not that long a time though... but I have learned a lot from it. For example, I did not like it when I had my evening off, the phone rang and before I knew it, I was chatting with this bad mother, whose offspring had proven incapable of opening their study books in the first place, now ending up with bad test results. Blaming me for it!

So this work and private thing is not typical SL, I guess. Maybe just some sort of a human need for keeping things separated. Kind of a unwanted mix between work and private life. And that is why some have the extra avatars.

(Which, by the way, takes me to look in a whole other way at the population numbers in SL. Although they might filter the double avatars out. I do not know that.)

Anyway, we have had an interesting discussion last evening - in fact night - about the surplus value of SL above the regular internet. But that is another story, for another time.

Photo's?
Thinking all of a sudden: normally I always take some snapshots of the interesting things I find in SL... but yesterday! Maybe an unconscious way of protecting someone's privacy?

A fascinating life, this second life!