Een paar dagen geleden attendeerde iemand mij op de vertoning van Metropolis in Second Life. Metropolis is van oorsprong een Duitse film van Fritz Lang uit 1927, die destijds veel stof deed opwaaien en een inspiratiebron werd voor talloze science fictionklassiekers.
In Second Life werd de film als het ware nagespeeld in het kader van CARP, het Cybernetic Art Research Project, van een groep genaamd Diabolus Art Space.
Je plantte je digitale pupke in een digitale stoel en vervolgens werd je samen met de rest van het publiek meegenomen door alle delen van het gigantische, nagebouwde decor waar zich alle scenes uit de film afspeelden.
Naast de hoofdrolspelers, gespeeld door avatars van vlees en bloed, werd gebruik gemaakt van talloze robotfiguranten, speciale animaties, gescripte attributen, special effects en bewegende decors. Dit alles werd ondersteund door steeds andere cameraposities, speciaal voor dit project gecomponeerde muziek en allerlei geluidseffecten.
Al met al duurde de voorstelling - ik kreeg een beetje een theatergevoel - een uur. Een mooi voorbeeld van een nieuw soort creativiteit in de virtuele wereld, een nieuwe kunstvorm misschien wel. Het kan nog lang niet op tegen een echt avondje theater, maar bijzonder is het wel!
Via YouTube kun je de hele voorstelling in vier delen ook nu nog bekijken, maar in het echt was het mooier hoor! ;-)
Desondanks laat het project ook de beperkingen van Second Life duidelijk zien. Op Flickr vind je scenes uit de echte en de virtuele versie naast mekaar - acteren in de virtuele wereld blijft toch redelijk onmogelijk. Maar deze week zag ik een dappere en knappe poging daartoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.