Op dinsdag 7 december bestormden fans de winkels omdat Cataclysm, de laatste uitbreiding van World of Warcraft werd gelanceerd. Maar een beetje gamer had daar natuurlijk geen oog meer voor. Een dag eerder kwam namelijk TijdTripper al beschikbaar, de online game van Het Utrechts Archief.
Tijdtripper en de Verloren Schatten van Utrecht is een volwassen serious, but not too serious game, voor iedereen met een speels karakter, een grote nieuwsgierigheid, een ontdekkende geest en een gezonde dosis humor!
Nou, dat belooft wat. Onze held Tim maakt het mooi klaar aan het begin van het spel: hij helpt de tijdmachine van Het Utrechts Archief aan gort en door de verstoring van de geschiedenis raken de vier topstukken van de Paulusabdij, waar nu het archief in gehuisvest is, ook nog eens zoek. En da's extra vervelend, want die zijn juist het middelpunt van een tentoonstelling die de dag erna opent. Kortom: werk aan de winkel!
Puzzels
Via point-and-click reis je door de tijd en ontvouwt zich het verhaal. Als Tim word je daarbij geholpen door de schone professor Allison, die zich blijkbaar met de tentoonstelling bemoeit en bovendien verdacht veel weet van tijdreizen. Het spel lijkt een beetje op Geheim van Rotterdam, waarover ik eerder blogde, maar dan anders en leuker, en heeft wat opzet betreft dan ook meer weg van het Tilburgse Agent 0013.
Anders is vooral dat je in de Utrechtse game niet alleen moet klikken, maar dat ieder level bestaat uit een puzzel. Klik in de juiste volgorde op de juiste momenten op de juiste objecten en je komt weer een stap verder. Zo wordt de Paulusabdij gebouwd in plaats van een standbeeld en kopiëren monniken de stichtingsoorkonde van de abdij in plaats van dat ze een feestje bouwen in de kamer ernaast.
Vidimus
Omdat het ook educatief moet zijn, verzamel je onderwijl een boek vol zogenoemde WistJeDatjes, maar daarin hoef je niet verplicht te lezen. Er zit beweging en animatie in het spel, alleen begint het gebrek aan (stem)geluid op den duur enorm te vervelen. De puzzels zijn niet te moeilijk, de oplossingen leuk, de karakters grappig en je leert nog eens wat een vidimus is - blijkbaar in de ArchiefWiki nog niet opgenomen.
Ongetwijfeld krijgt Tim aan het einde het meisje, maar zover ben ik nog niet. Hoever ik wél ben kun je volgen via Facebook, want na het succesvol afronden van ieder spelniveau kun je dat in je Facebook-status laten zetten. Of je stuurt iemand een e-card, want dat kan ook.
Kortom
Onderhoudend en regelmatig grappig. Geen uren spelplezier, maar best een leuke game die je gaandeweg in aanraking brengt met archieven zonder vervelend te worden. Mijn eigen spel-ideeën blijven desondanks staan.
Favoriete quote: "Nou, gelukkig is er net een kopie gemaakt" (Tim, op het moment dat de originele stichtingsoorkonde samen met de hele Paulusabdij in de brand vliegt).
Update 12 december 2010
Zojuist een schoen gevonden, broeders verjaagd, een inventaris opgemaakt, het archief gered en het meisje gekust. Kortom: spel uitgespeeld. Facebook werd helaas niet meer bijgewerkt en de oplossingen van de puzzels waren op het laatst nogal vergezocht. Dus steeds minder logisch nadenken en steeds meer simpelweg wat heen en weer klikken en na een rondje muizen was ik er dan snel uit, soms tot m'n eigen verbazing. Jammer, vooral omdat het nieuwtje van de karakters en het taalgebruik er vanaf dat moment wel af waren.
Al met al toch een leuk spel om zo een keertje te spelen, en een aardige promotievorm voor de tentoonstelling. Ben benieuwd naar de ervaringen van Het Utrechts Archief.
Via Twitter reageerde ik omdat ik me afvraag of archieven hier hun geld in moeten stoppen. Voorop gesteld het spel ziet er aantrekkelijk uit en is mooi gemaakt. Maar spellen ontwikkelen kost relatief veel geld en zijn door de technische ontwikkelingen snel verouderd.
BeantwoordenVerwijderenEen aantal jaren geleden heeft het Teylersmuseum ook een spel laten ontwikkelen, jongeren in mijn omgeving heb ik daar niet enthousiast over gehoord, ze doen het omdat het "moet" bijvoorbeeld voor CKV.
Archieven maar ook bibliotheken doen van alles om klanten te behouden, zelf denk ik niet dat zoiets als een spel de oplossing is.
Ontvang klassen en laat specialiteiten uit je collectie zien. Als wij(uit de kluis van onze Oude Boekerij) boeken van honderden jaren oud laten zien zijn kinderen echt wel onder de indruk. Je kunt laten zien dat ze met de hand geschreven zijn enz enz Ze willen weten wat zo'n boek waard is. Nog jaren later weten ze dat.
Jouw inzet voor het archief met social media is m.i. veel effectiever. Zoek je potentiele klanten op daar waar ze zijn! Jullie inzet is een voorbeeld voor de archiefwereld maar ook voor (mijn) de biblioheekwereld.
@Hendrikje: Dankjewel voor je reactie! De laatste alinea doet me blozen. ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk denk overigens dat Het Utrechts Archief - ondanks dat ze het hebben over spelers van 15-85 jaar - een andere doelgroep voor ogen heeft dan de doelgroep die we als BHIC via de sociale media proberen te bereiken.
Zelf ben ik er ook nog niet uit, zoals je kunt lezen in mijn blogposts. Het is spannend om te proberen via een game een andere doelgroep aan te boren, maar het is wel een ongelofelijk moeilijke manier. Hoe leuk het spel van HUA ook is, als game voor de jeugd houdt het zich natuurlijk nooit staande in het algemene gamegeweld.
Ik vrees dan ook dat dit soort spellen inderdaad vooral verplicht in klassen wordt gebruikt, dat veel Utrechtenaren er een keertje mee spelen en dat het dan hierbij blijft. Maar als er dan een positief gevoel aangaande 'archief' blijft hangen bij die groepen, dan lijkt me de opzet best geslaagd. Of het vervolgens alle investeringen waard is, dat kan ik niet beoordelen. Ik weet niet wat het kost, ik weet niet wat het (bijvoorbeeld in imagoverbetering) oplevert.
Alle proberen heeft mijn zegen en krijgt mijn lof.
Hopelijk deelt HUA hun ervaringen met dit spel. Vooralsnog volg ik dit soort ontwikkelingen graag, maar zal ik niet op het BHIC het idee opperen een game te laten ontwikkelen.
Wel weet ik van zowel Tilburg als Rotterdam dat de resultaten van hun spellen niet geweldig waren, ook al praten sommigen het wel eens naar een 'succes' toe. Als archieven wat opener hun ervaringen op dit soort terreinen zouden delen, dan konden we allemaal van elkaar leren. Helaas gaat dat niet vanzelf - je moet trekken - en blijft het tot nog toe een kwestie van ieder z'n eigen punt proberen te scoren met z'n eigen experiment. Begrijpelijk, maar jammer. Tot zover mijn klaagzang. ;-)
Zodirect Tim maar weer eens op weg helpen!
Kom kom niet al te bescheiden;-). Volgens mij hebben jullie daar echt beleid op gemaakt. Misschien mag ik daar later nog eens wat meer over vragen?
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij zijn wij het wel met elkaar eens, het blijft lastig en instellingen proberen dus van alles. (Je eerdere blog over R'dam was me even ontgaan).
Wat je laatste opmerkingen betreft: het is inderdaad jammer als je ervaringen niet deelt. In onze branche zie je gelukkig wel steeds meer dat men gezamenlijk optreedt, en ervaringen en kennis uitwisselt.
Gr. Henriette
@Henriette: Achter onze (digitale) dienstverlening zit inderdaad een duidelijk beleid en een heldere strategie. Onderdeel daarvan is trouwens ook dat we soms gewoon experimenteren, zonder al te veel beleid of strategie. ;-)
BeantwoordenVerwijderenEn ja hoor, daar mag je altijd naar vragen.
Ook onder archieven wordt steeds meer gedeeld hoor, maar naar mijn mening - alsof ik er iets over te zeggen heb - te weinig. En als er dan iets wordt gedeeld, dan zijn het vaak de successen, of de 'mislukkingen' die naar een succes worden toegeschreven. Maar we gaan met z'n allen de goede kant op.