De onweerstaanbare bastaard is het vervolg op De woede van Abraham, maar kan op zich best als losstaand verhaal worden gelezen. Lena, de dochter van die Abraham uit het eerste boek, is nu oma en het tweede boek gaat eigenlijk vooral over hoe haar kinderen en kleinkinderen een eigen maar soms ook gezamenlijke weg door de Eerste Wereldoorlog zoeken.
Haar oudste zoon Nico heeft de familietraditie voortgezet en is doodgraver, maar zowel hij als zijn jongere zuster Klara, die een kroeg uitbaat, worden tegen wil en dank betrokken bij de oorlogswinstmakerij van hun jongste broer Bart, tevens de lieveling van z'n moeder. Bertie, een zoon van Nico, fietst daar wat tussendoor en zo nog een stuk of wat andere personages. Van dronken vissers tot omhooggevallen reders, van ingekwartierde soldaten tot de dorpsfotograaf, het boek vertelt zowat het verhaal van de hele bevolking van IJmuiden en omliggende dorpen.
Het is een verhaal dat je mee probeert te sleuren in die tijd. Helaas lukte dat bij mij steeds niet.
Onderstroom
Wat ik in dit boek miste, was een soort onderstroom die De woede van Abraham zo kenmerkt, een groot mysterie dat voortdurend op de achtergrond aanwezig was en onzichtbaar het hele verhaal bepaalde. Dat mysterie kwam boven de grond tot uitdrukking in de intrigerende persoon van Nicolas Abraham. En hoe je het ook wendt of keert, De onweerstaanbare bastaard mist simpelweg zo'n machtig interessant hoofdpersonage als Nicolas Abraham was.
Misschien is het probleem zelfs wel dat er juist te veel verschillende 'hoofdpersonages' zijn, waardoor niemand echte hoofdpersonage is. En de onderstroom daardoor langs géén van die personages echt voelbaar aan de oppervlakte komt. Geen groot mysterie op de achtergrond, niets wat me echt het verhaal in kon zuigen.
En daardoor raakte ik ook niet echt verzeild in de tijd waarin het boek speelt. Via De woede van Abraham ademde je echt de sfeer van de dagen waarin het verhaal zich afspeelde. De onweerstaanbare bastaard speelt zich wel af in het verleden, maar echt inademen deed ik dat niet. Die vroegere tijd bleef beperkt tot het decor voor een goed verhaal.
Kortom
Want ja, misschien vergelijk ik dit tweede boek nou eenmaal te veel met het eerste. Zónder die vergelijking is De onweerstaanbare bastaard gewoon een goed boek met een goed verhaal, dat bovendien prettig wegleest.
Aanbevolen leesvoer
- Gelezen: Conny Braam - De woede van Abraham
- Conny Braam over zoeken onder het tapijt van de vaderlandse geschiedenis
- Meer recensies van door mij gelezen boeken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.