Virtuele wereld, echte gevoelens / Virtual world, real feelings

For English translation, please see the blue text below

Ik ben al een hele tijd lang niet meer zo actief in Second Life dan ik ooit was - zeg anderhalf jaar geleden - maar ik probeer een en ander bij te houden. Daarnaast vind ik het nog steeds boeiend om via zo'n virtuele wereld collega-archivarissen van over de hele wereld live te ontmoeten en ter ontspanning doe ik nog wel eens zogezegd wat projectwerk her en der.

Poetry Slam, baby!
Zo heb ik afgelopen tijd actief meegeholpen bij het organiseren van de Romance Poetry Slam, zeg maar een gedichtenfestival in Second Life, dat dit keer in het teken stond van romantiek. Goeie keus! ;-)


We hadden een panel van drie amateurdichters; een vierde moest door ziekte helaas op het laatste moment verstek laten gaan. Allemaal mensen die al jaren voor zichzelf dichten, maar nog nooit eerder echt naar buiten traden met hun werk.

Persoonlijk
Ik vind het zelf erg moedig dat ze dat nu wél deden. Hun gedichten gingen vaak over persoonlijke gevoelens, alhoewel ze ook werk van hun favoriete dichters voorlazen of wat humoristische gedichtjes hadden tussengevoegd. Op een bepaalde manier geef je jezelf erg bloot zo.

Misschien dat de relatieve anonimiteit van zo'n virtuele wereld voor hen de reden was om mee te doen. Ik bedoel, ze staan alleen met een digitaal poppetje op een podium, niet in het echt. Meestal is hun eigenlijke identiteit namelijk gewoon bekend hoor.

Open mic
Nadat het panel uit eigen werk had voorgedragen was het de beurt aan het publiek. Er waren zo'n dertig belangstellenden en vijf van hen wilden graag gebruik maken van de open microfoon om eveneens een of enkele eigen gedichten ten gehore te brengen.


En ik zeg met nadruk ten gehore brengen, want in tegenstelling tot de vorige keer was er nu niemand die zich liever tot chat beperkte. Iedereen gebruikte voice en dat voegt toch wel heel veel toe aan de beleving van een gedicht, als de schrijver van de woorden deze zelf uitspreekt. Bijzonder, en ook erg mooi.

Meerwaarde
Dit festival is in mijn ogen een heel goed voorbeeld van de meerwaarde van virtuele werelden. Het biedt een internationaal gezelschap van dichters en liefhebbers van dichtwerk de kans om op een eenvoudige manier te luisteren naar elkaars gedichten en eigen werk met anderen te delen. En dat waar dat in het echt niet kan of de deelnemers dat in het echt niet durven.

Zelf had ik trouwens ook een kleine bijdrage geleverd, namelijk de vertaling van het prachtige lied Avond van Boudewijn de Groot. Even surfen leerde me dat er een speciale website over dit nummer is en dat het zelfs al in het Engels is uitgegeven. Lucky me! ;-)

Indruk
Maar goed, het gaat mij meer om al die anderen, die echt hun eigen gevoelens deelden door middel van het voordragen van hun gedichten. Ik ben er eigenlijk nog steeds van onder de indruk.

Tenslotte, ten aanzien van het gebruiken van louter tekst is het niet zo dat dit alleen is omdat mensen geen voice zouden wíllen gebruiken. Iemand kan immers ook op z'n werk zitten of bijvoorbeeld in een huiskamer met de rest van de familie of zo. Praten in plaats van typen zou dan storend kunnen werken.

Tip
Al pratende over dit alles met een collega/vriendin kwam ik ook tot de conclusie dat het specifiek bijwonen van een dergelijk evenement een goede manier is om virtuele werelden te leren kennen en waarderen.

Je kunt immers inloggen, met je pupke een digitale leegte bewandelen en vervolgens verdwaald en teleurgesteld weer afhaken, maar wie weet dat er de volgende dag wel iets heel moois staat te gebeuren daar? Het delen van gevoelens bijvoorbeeld.

Illustratie: The Kiss, door Gustav Klimt / Snapshots: Biblio Latte in SL

ENGLISH TRANSLATION

For a long while now I have not been as active in Second Life as I once -- let's say one and a half years ago -- was by far, but I try to keep up with some things for a bit. Besides that I still find it fascinating to meet colleague archivists live from all over the globe through such a virtual world, and as a form of relaxation I sometimes do projects here and there.

Poetry Slam, baby!
For example I actively participated in organizing the Romance Poetry Slam, kind a like a poetry festival in Second Life, this time with the theme of romance. Good choice! ;-)


We had a panel of three amateur poets; a fourth had to cancel her appointment to be there too, because of an illness. All people who have been writing poetry for themselves for over years now, but never before really went out in public with their work.

Personal
As for myself, I really found them all to be very brave, to be doing just that this time anyway. Their poems often times were about personal feelings, although they also read work of their favorite poets or included some humoristic poems. In a certain way you really expose yourself in a way like this.

Maybe the relative anonimity of such a virtual world was the reason for them to participate. I mean, they are only standing on the stage with a digital doodle, so not in reality. Mostly their real identity is known anyway though.

Open mic
After the panel had presented from their own work the audience got a chance. There were about thirty guests and five of them really wanted to take the opportunity to participate in the open mic session for sharing one or two poems of their own as well.


And in contrary with last time, this time there was no one who rather limited themselves to chat only. Everyone used voice and that really adds a whole lot to the experience of a poem, when the writer of the words reads them out loud themselves. Special, and very beautiful.

Added value
In my opinion this festival is a very good example of the added value of virtual worlds. It offers an international audience of poets and poetry lovers the opportunity to listen to each others poems and share their work with others, all in an easy way. And such a thing where in reality this would not be possible or where the participants would not dare to do the same.

I contributed a little something myself too, namely the translation of the wonderful Dutch song Avond (Dutch for evening) of Boudewijn de Groot. Surfing the web for a little while learned me that there is a special website about this song and that it has even been published in English. Lucky me! ;-)

Impression
But anyway, the other people are more important to me, because they really share their own feelings by reading their poetry. Actually I am still impressed by all of that.

Finally, in regards to chat only, it is not always the case that people would not want to use voice. For example someone can be at work or in a living room with the rest of the family or something like that. Talking instead of typing would then disturb other people.

Suggestion
While talking about all of this with a colleague/friend I also came to the conslusion that specifically attending an event like this one is probably the best way to start learning and valueing virtual worlds.

Because you can log in, wander around with your digital little man in a digital emptiness and afterwarts log off, lost and disappointed, but who knows that the next day something really beautiful is planned to happen there? For example the sharing of feelings.

Picture: The Kiss, by Gustav Klimt / Snapshots: Biblio Latte in SL

Raken aan realiteit / A touch of reality

For English translation, please see the blue text below

Een paar weekjes geleden was ik voor het eerst van m'n leven in Rome. Een overweldigende stad, vol auto's en scooters, pasta en Italianen, maar ook met op iedere straathoek een kerk, tempel, archeologische opgraving of een standbeeld. Een herbezoek meer dan waard!

In het plan waren enkele bezienswaardigheden opgenomen, die we zeker moesten gaan kijken. Daaronder natuurlijk de Sixtijnse Kapel, al was het maar om die even te vergelijken met de versie die ik in Second Life (SL) al meermalen bewonderde (SLurl).

Onvergelijking
De maker van de herbouw in SL wilde deze vooral gebruiken tijdens lessen over kunst en architectuur. Het ervaren van schaalgrootte kan niet vanuit een plaatjesboek, en dat is dus waar drie dimensies van pas komen.

En de kapel in SL heeft nog wel meer voordelen: je bent er zo, vanuit waar dan ook ter wereld, je kunt helemaal tot aan het plafond vliegen om alle kunst te aanschouwen, er wordt niet om de haverklap silenzio geroepen, je mag gewoon foto's maken, de wandtapijten van Rafaël zijn gewoon te bekijken, enzovoort.

Het zou wel fijn zijn als de beeldkwaliteit van virtuele werelden verbetert en er wat meer links kwamen naar info over alle schilderingen. Een soort audiotour.

Maar waarom zou je dat ding dus eigenlijk nog in het echt gaan bekijken??

Tja..
Nou, gewoon omdat die belevenis inderdaad onbeschrijfelijk en niet in een computer te vangen is. Virtuele werelden hebben voor allerlei doeleinden allerlei voordelen. Mijn blog staat er her en der vol van.

Maar op de grond staan.. omhoog kijken.. en dan met eigen ogen het scheppingsmoment zien.. zoals vastgelegd door Michelangelo..

Ik had wel uren in die kapel kunnen blijven.. maar daar was het net te druk voor, geloof ik. (Kijk, en da's nou weer een voordeel van SL!)

Serieus: ga dat in beide werelden zien! :-)

ENGLISH TRANSLATION

A few weeks ago I was in Rome for the very first time ever. An overwhelming city, full of cars and scooters, pasta and Italians, but also with a church, temple archaeological site or statue at the corner of every street. More than worthy of revisiting!

Some landmarks were included in the schedule, that we just had to go have a look at. Of course among those the Sistine Chapel, if only to compare it for a while with the version that I had been admiring in Second Life (SL) already several times earlier (SLurl).

Uncomparison
The builder of the rebuild in SL most of all wanted to use this one for classes about art and architecture. For example experiencing scale can't be done through a picture book, so that's where three dimensions come in handy.

And the chapel in SL has several other advantages too: you're there in a flash, from all over the world, you can fly all the way up to the ceiling to have a close look at all the paintings, you won't hear silenzio like every minute or so, you're allowed to make pictures, Raphael's tapestries can be watched without any problem, and so on.

It would be nice when the image quality of virtual worlds would improve though, and when more links were added to info about all the paintings. Some sort of audio tour.

So but why would you still want to have a look at the thing in reality then??

Gee..
Well, just because that experience indeed is indescribable and cannot be captured in a computer. Virtual worlds have advantages for all kinds of purposes. My blog is filled with them here and there.

But standing on the floor.. looking up.. and then viewing the moment of Creation with your own eyes.. as placed on record by Michelangelo..

I easily could have stayed in that chapel for hours.. but it was just a little bit to crowded for that, I guess. (See, and that again is an advantage of SL!)

Seriously: go watch that in both worlds! :-)

Een internationaal gezelschap / An international company

For English translation, please see the blue text below

Gisteren hadden we voor het eerst sinds een poosje weer een bijeenkomst van archivarissen in Second Life. Op de foto zie je het internationale gezelschap waarmee we rond het kampvuur zaten.

Groepsleden uit Nederland en Vlaanderen (alhoewel die laatste door technische malheur moest afhaken), Denemarken, Amerika, Australië en Smurfenland waren allemaal present. Om verschillende redenen konden enkele anderen helaas niet aanschuiven die avond (of morgen of middag), maar we hadden een hele goede bijeenkomst: informatief, inspirerend en erg gezellig! :-)

Een korte post dit keer, maar dit geef ik je nog even mee: het meest geweldige aspect aan het hele gebeuren in SL vind ik nog steeds hoe eenvoudig je in contact komt met mensen en collega's van over de hele wereld! Daar kan ik sommige avonden echt niet over uit.

ENGLISH TRANSLATION

Yesterday, for the first time in a while, we had once again a gathering for archivists in Second Life. On the picture you'll see in what sort of international company we were sitting around the campfire.

Group members from the Netherlands and Belgium (although the latter had to drop out because of technical issues), Denmark, America, Australia and Smurf land were all present. For several reasons some others unfortunately were unable to draw up a chair to join us this evening (or morning or afternoon), but we had a very good meeting anyway: informative, inspiring and a lot of fun! :-)

A short post this time, but I'll gladly give you this comment to take with you: the most wonderful aspect about the whole SL thing, to me still is the easy way in which you can meet up with people and colleagues from all over the world! Some evenings I just can't stop talking about that.

Het is maar hoe je het bekijkt / It just depends on the way you look at it

For English translation, please see the blue text below

Die Peter Hinssen uit het vorige berichtje was niet zo onder de indruk van Second Life (SL) of virtuele werelden in het algemeen. Hij zag niet zo goed wat voor nut die werelden hadden, maar gaf toe dat dit ook kon liggen aan het feit dat hij tot de zogenoemde digital immigrants behoorde.

Immigrants en natives
Dit zijn mensen die niet zijn opgegroeid met dat soort nieuwigheden. Zelf is Peter meer van de e-mailgeneratie, zoals ook ikzelf. (Alhoewel ik misschien een beetje een grensgeval ben.) Dit alles in tegenstelling tot de digital natives, de jongeren die op dit moment opgroeien en niet beter weten dan virtuele werelden, chatten en zo.

Je kunt dit volgens Peter nogal makkelijk testen: zet ergens een digitale fotocamera neer en vraag aan iemand wat dat voor een ding is. Is het antwoord 'digitale fotocamera', dan heb je met een immigrant te maken. Volgt het antwoord 'camera', dan staat er een native voor je neus. Snap je?

Archeoloogje spelen
Maar naast mijn gang naar de beurs Informatie 2007, was ik ook present bij de eerste erfgoedarena over e-cultuur. Die werd op woensdag 12 september georganiseerd in de Reinwardt Academie in Amsterdam.

Onder andere sprak daar Riemer Knoop, die lid was van de ad hoc commissie eCultuur, van dat bekende rapport eCultuur: van i naar e. Hij was juist erg opgewonden over de mogelijkheden van virtuele werelden als SL. Vooral door zijn archeologische interesses.

Ooit betaalde hij in een of ander lab zo'n duizend euro - of gulden.. want dat mag ik even kwijt zijn.. maar dan nog is het veel! - per uur om door een virtuele tempel te lopen, die helemaal in 3D was nagebouwd. En in SL kon dat zomaar voor niks! Ook het bezoeken van plaatsen als de Sixtijnse Kapel vond hij een enorme kick. (En dat is het.. zoals je ook op de foto kunt zien!)


Lascaux deux
De echte grotten van Lascaux zijn niet meer te bekijken. Bijvoorbeeld al te veel in- en uitademen van de duizenden bezoekers en zo hebben de eeuwenoude tekeningen geen goed gedaan. Vandaar dat de grotten een eindje verderop helemaal zijn nagebouwd: Lascaux deux.

Volgens Riemer kan een wereld als SL voor de wereld van het culturele erfgoed een soort van Lascaux deux worden of zijn. En weet je? Zelfs Lascaux is al een beetje nagemaakt in SL! Dat hij daar nou geen plaatje van had.. ;-)


Maar inderdaad: ik heb zo al door het oude Rome gewandeld als consul, als archeoloog een piramide onderzocht en tempels van de Maya's beklommen. Doe dat in je echte leven maar eens op één middag.. ha! Maar serieus: dit biedt natuurlijk hele gave mogelijkheden voor instellingen op het vlak van cultureel erfgoed.

Leermoment van de dag
Ik ben altijd zo'n beetje op zoek naar goede voorbeeldjes van hoe virtuele werelden ons van nut kunnen zijn. Ook afgelopen week heb ik daarvan weer wat gezien. Maar ik heb, doordat beide meningen over SL hierboven zo kort op elkaar volgden, ook weer iets geleerd: het belangrijkste nut is het nut voor jezelf.

Als je, ondanks de steile leercurve, onmogelijke systeemeisen enzovoort, in SL direct een zinvolle toepassing vindt, dan ben je enthousiast. En anders houd je het al snel voor gezien. Over die toepassingen zal ik een volgende keer dus nog eens dieper ingaan.

ENGLISH TRANSLATION

That Peter Hinssen from the previous message wasn't that much impressed about Second Life (SL) or virtual worlds in general. He didn't see what kind of use these worlds had, but admitted that this could also be the case because he belongs to the group of so called digital immigrants.

Immigrants and natives
These are people who didn't grew up with these kinds of novelties. Peter himself is more an example of the e-mail generation, like myself also. (Although I might be some sort of on the border of things.) This all in contrary to the digital natives, the youngsters who at this very moment grow up and don't know any better than virtual worlds, chatting and such.

According to Peter this can easily be tested: place a digital photo camera somewhere and ask someone what kind of object that you're have. If the answer is 'digital camera', then you're dealing with an immigrant. If the answer is 'camera', then there's a native standing in front of you. Get it?

Playing the archaeologist
But besides my way to the Information 2007 conference, I was also present at the first cultural heritage arena about e-culture. That was held at Wednesday September 12th in the Reinwardt Academy in Amsterdam.

Amongst others, Riemer Knoop held a lecture there, who was a member of the instant committee eCulture, from that well-known report eCulture: from i to e (available in Dutch only). He was quite excited about the possibilities of virtual worlds as SL. Especially because of his archaeological interests.

Some time earlier in some laboratory he paid about thousand euros - or guilders.. because I've lost what it was.. but it's much still! - an hour to be able to walk through a virtual temple, that was completely built in 3D. And in SL you could do the same for no cost! Also visiting places as the Sistine Chapel he got an enormous kick. (And it is.. as you can see at the picture!)


Lascaux deux
The real caves of Lascaux can't be seen anymore. For example all this breathing in and out from the thousands of visitors have done the ancient drawings no good at all. That's why the caves have been rebuilt a little distance further: Lascaux deux.

According to Riemer a world like SL can be some sort of Lascaux deux for the world of cultural heritage. And you know what? Even Lascaux has already been rebuild sort of in SL! He should have taken a picture of that.. ;-)


But indeed: I've been walking like that through ancient Rome as a consul, explored a pyramid as an archaeologist and climbed on Mayan temples. Try to do all of that on just one afternoon in your real life.. ha! But seriously: this of course offers very cool opportunities for organizations in the field of cultural heritage.

Learning moment of the day
I'm always looking for good examples of how virtual worlds can be of any use to us. Also last week I've seen some examples from that. But because both opinions up here came so close after each other, I've also learned something more: the most important usefulness is the usefulness for your own.

If, despite the steep learning curve, the impossible system requirements and so on, you'll find a useful application for SL, then you'll get enthusiastic. And otherwise you'll quit with it soon. So I'll have a better look at these applications a next time.

De Greenies en iets waar Second Life goed voor is / The Greenies and something that Second Life is good for

For English translation, please see the blue text below

Al verschillende keren heb ik over de meerwaarde van virtuele werelden als Second Life (SL) en zo geschreven. Meestal had dat te maken met het werk. De meerwaarde voor (archief)dienstverlening dus. Maar die meerwaarde gaat gelukkig voor virtuele werelden wel wat verder dan alleen dat. Dit keer dus niet over iets werkachtigs.. ook omdat het nog nét vakantie is! :-)

Greenies
Deze week heb ik verschillende keren de wereld van de Greenies bezocht. Die wereld begint in een tunnel onder de grond. Al wandelend door die tunnel kom je her en der wat fragmenten van kranten tegen, zoals het bericht over de gevonden UFO bij Roswell. Een voorbode van wat je mag verwachten.

Aan het einde van de tunnel kruip je door een gat de zijkant van een huis binnen. Niks bijzonders nog, alhoewel het huis redelijk leeg is. Pas echt teruggeslagen van verbazing word je als je wat kamers doorwandelt, naar de voordeur. Pas dan blijkt dat je een paar seconden geleden eigenlijk een poppenhuis bent binnengestapt..

..en vanaf de drempel van dat poppenhuis kijk je de kamer in van een huis waar wel zeker reuzen moeten wonen! (Of je moet geloven dat je avatar ineens heel erg gekrompen is, zoals ik iemand vol angst hoorde navragen!) Jijzelf komt nog niet boven een blikje bier uit..

De huiskamer lijkt wat op retro jaren '50. Op de televisie - als je na even rondvliegen de afstandsbediening, natuurlijk naast het blikje bier, hebt gevonden - speelt Radar Men from the Moon: Battle in the Stratosphere, maar vooral de kleuren geven de hele look van de kamer (en keuken) de uitstraling van een halve eeuw terug.

Je betreedt de kamer op het moment dat net de invasie van de Greenies op gang is gekomen. Kleine, groene mannetjes die vanuit de ruimte zijn binnen komen vallen om de parkiet vrij te laten, te spelen met tandpasta of hun intrek te nemen in de broodtrommel. Die Greenies zorgen vooral voor heel wat glimlachen, terwijl je door de kamer wandelt en vooral vliegt. Een retourtje van kamer naar keuken kost je anders al snel aardig wat tijd! :-)

Ervaren!
Want de echte kick zit hem in de kamer, vooral in de afmetingen en de enorm gedetailleerde afwerking. Voor wat achtergrondinformatie hierbij kun je een artikel in The Metaverse Messenger lezen (bladzijde 1 en 23), de M2, een van de kranten in SL.

Ooit las ik Erik of Het klein insectenboek, geschreven door Godfried Bomans in de tijd van het surrealisme, en ik zag later een film Honey, I Shrunk the Kids, zo'n lekkere Walt Disney comedy voor de hele familie. Maar goed, wat boek en film gemeen hebben, zijn kleine mensjes, die op de een of andere manier in een wereld van reuzen belanden..

Nou werd Erik zelf kleiner en stapte hij vrolijk het schilderij Wollewei binnen om iets over insecten te leren en ook de kids uit de film werden duidelijk zelf kleiner van stuk.. Bij de Greenies is dat minder duidelijk. Ben jij nou zo klein of is die kamer nou zo groot?

Maar om kort te gaan: een hele ervaring, een belevenis zelfs! De combinatie van goede vormgeving, kleurgebruik, muziek, geluidseffecten, de film op de televisie, de grappige ruimtemannetjes, de andere rondwandelende avatars.. Alles past zo mooi in mekaar in deze virtuele wereld, dat je met recht mag spreken van een van de beste plaatsen in SL, die ik tot nu toe heb bezocht!

Want wie wilde er nu eens niet na het lezen van zo'n boek of het zien van zo'n film ook in een wereld van reuzen wandelen? Ikke wel hoor!!

SL mag dan een virtuele wereld zijn, veel sims zijn opgebouwd als het echte leven. Gewoon kopieën.. alhoewel dat heel mooi gedaan kan zijn hoor. Veel dingen die je in SL tegenkomt zouden ook elders kunnen, zoals op het internet.. beter zelfs. Platte plaatjes, lappen tekst.. en meer van dat soort dingen. Daar hoef je SL niet voor in - Troost je de moeite vooral.

Maar voor een sim als die van de Greenies raad ik je aan de software eens te downloaden. Hier wordt de meerwaarde van een virtuele wereld op een geweldige manier neergezet, zoals ik eerder al beschreef voor de sim met het Vincent van Gogh-museum.

Oké, genoeg geschreven.. Dit moet je zelf zien.. en ervaren!

ENGLISH TRANSLATION

Already on various occasions I've written about the added value of virtual worlds such as Second Life (SL) and so on. Usually it had to do with work-related things. So the added value for (archival) customer services. But fortunately as far as virtual words are concerned this value goes on further than that. So this time not something work-related.. also because it's still my vacation for a very little while! :-)

Greenies
This week alone I've already visited the world of the Greenies several times. This world starts in a tunnel below ground level. Walking through the tunnel, you'll see some pieces of newspapers here and there, like the article about the UFO that was found at Roswell. A sign for the things you may expect later on.

At the end of the tunnel, you'll crawl through a hole into the side of a house. Nothing special so far, although the house looks rather empty. Until you're eventually really taken aback when walking through the rooms, to the front door. Only then the house you just walked through really appears to be a dollhouse instead..

..and from the threshold of that dollhouse you look in the room of a home where for sure giants must be living! (Or you could believe that your avatar has shrunk all of a sudden, like I heard someone ask for in fear!) As for yourself, you're even not big enough to look over a can of beer..

The living room looks like retro 50's. On the television - when you find the remote control after a while of flying, of course next to the can of beer -- plays Radar Men from the Moon: Battle in the Stratosphere, but most of all the colours give the whole room (and the kitchen) the look of half a century back in time.

You enter the room at the same time the Greenies have started invading it. Little, green men who came from space to let the parakeet free, to mess around with the toothpaste or made a home of the bread bin. The Greenies will be good to make you smile, while wandering through the room, and especially flying through it. A trip between the living room and the kitchen walking will take much of your time otherwise! :-)

Experience!
Because the real kick comes from the room, especially the size and detailed work of it. For some background information you could read an article in The Metaverse Messenger (page 1 and 23), the M2, one of the newspapers in SL.

I once read Erik of Het klein instectenboek (Erik or The little book about insects), written by Godfried Bomans in the period of surrealism, and later I saw a movie Honey, I shrunk the Kids, one of those feel-good Walt Disney family comedy's. But anyway, the thing that book and movie have in common, are little people, who somehow become dropped in a world of giants..

Now Erik was getting smaller himself and stepped happily into the painting called Wollewei to learn something about insects and also the kids from the movie became little themselves.. Being with the Greenies that's all a little less obvious. Are you that small yourself or is that room just that big?

But to put it briefly: quite an experience! The combination of good design, use of colours, music, sound effects, the movie playing on television, the funny little space men, the other avatars who're walking around.. Everything fits so perfectly into this virtual world, that for sure you may say this is one of the best places that I've been visiting so far!

Because who didn't ever want to wander around in a world of giants, after reading such a book or after viewing such a movie? I did!!

SL may very well be a virtual world, but many sims are still build to real life examples. Just copies.. although they can be copied beautifully , of course. Many things you'll encounter in SL, could also be done elsewhere, for example on the internet.. even better. Flat pictures, long texts.. and more of those kind of things. You don't have to enter SL for that reason -- Spare yourself the trouble.

But for a sim as from the Greenies I advice you to download the software some time. Because at this place really the added value of virtual worlds is shown in a great way, like I mentioned earlier for the Vincent van Gogh-museum.

Ok, enough words for now.. You should see this for yourself.. and experience!

Over chatten en zo / About chatting and such things

For English translation, please see the blue text below

Zoals gezegd kreeg ik van een oud-medestudent de vraag wat nu eigenlijk de meerwaarde van chatten is. En voor welk soort inlichtingenwerk dit bijvoorbeeld het meest geschikt is. Dat zette mij ook (weer) aan het denken.

Onder collega's onderling
Op het BHIC wordt tussen verschillende collega's al gechat, met aardige regelmaat. De inlichtingenmedewerkers gebruiken chat het meest, maar ook vanuit het cluster Klantenservice (onder andere receptie) krijg ik berichtjes tot me. We werken trouwens heel eenvoudig via Meebo-accounts.

Chat is handig om soms snel iets te vragen. Bellen kan natuurlijk ook, maar soms is iemand niet op kantoor of net met iets anders bezig. Een klant aan de balie misschien? Dan blijft zo'n berichtje gewoon wachten. E-mail kan dan ook natuurlijk, maar da's vervolgens weer minder interactief.

Wat me brengt bij het volgende: chat hoeft niet zozeer - zoals ik vaak ten onrechte hoor - de vervanging te zijn van een bestaande manier van communiceren. Het is gewoon een nieuwe manier, met eigen voor- en nadelen. En die nieuwe manier kan prima naast en in combinatie met bestaande communicatiemiddelen bestaan.

Wij gebruiken op het werk chat vooral om zakelijke dingetjes even kort te sluiten, niet om ingewikkelde problemen op te lossen. Maar dat spreekt vanzelf. Naar klanten toe zal dat ook wel zo gaan. Voor het meer inhoudelijke werk lijkt telefoon of e-mail beter, maar basisinformatie, snelle hulp of doorverwijzingen kunnen handig(er?) met chat worden afgedaan.

En af en toe is het ook gewoon grappig om te gebruiken en wat onzin uit te wisselen... ;-)

Meer dan chat
Bijkomend voordeel voor ons is dat we nu gewend raken aan deze nieuwe manier van communiceren. Het is namelijk wennen... en dat doe je nu soort van spelenderwijs. Verder is ook leuk (nou ja...) dat je ongemerkt ook thuis instant bereikbaar gaat worden. Vandaag had ik bijvoorbeeld vrijaf... maar heb ik herhaaldelijk gechat (en gemaild trouwens) met collega's van het werk, zelfs van een andere archiefdienst.

Overigens ben je daar natuurlijk zelf baas in, maar ik merk de laatste tijd dat de grenzen wat vervagen. Gek genoeg neem ik de laatste tijd ook wat meer uurtjes vrijaf... en helemaal gek dat ik dan toch steeds méér met het werk bezig ben. Ik doe iets niet goed, geloof ik... ;-)

Wat ik nog steeds wil doen, is nóg beter gebruikmaken van de nieuwe chatboxfunctionaliteit van Meebo. Dat wil zeggen: niet een-op-een chatten, maar in een groep. Dat heeft weer andere voordelen. Zo maakt het bij sommige vragen van ons niet uit wie er van de collega's reageert... áls er maar iemand reageert.

Nog veel meer dan chat
Voordelen van chat zijn dat je naast je tekst ook weblinks kunt doormailen en bestanden. Dat kunnen tekstbestanden zijn, maar ook afbeeldingen of video's. Dit kan handig zijn bij klanten die je nu regelmatig iets na moet mailen, bijvoorbeeld na een telefoontje. Dan zit er weer tijd tussen en anders was je er gelijk vanaf geweest, om het maar eens bot te zeggen.

Helemaal mooi zou misschien een soort van combimogelijkheid zijn. Vergelijk bijvoorbeeld Skype, waarmee je via internet kunt bellen (dus je hebt alle voordelen van spraak), maar waarbij je tegelijkertijd een chatkanaal open kunt gooien, bijvoorbeeld voor het doorsturen van bestanden. Eigenlijk te vergelijken met Second Life (SL), maar dan zonder de poppetjes. Alhoewel... waarom eigenlijk niet! :-)

Lijkt me ideaal voor inlichtingenwerk!

Hoe houden we dat allemaal bij?
In het algemeen komen er steeds meer informatiekanalen bij. Toen ik nog geen kabelinternet had, leegde ik zo nu en dan eens mijn postbusje, soms wel enkele keren per dag. Wauw! Tegenwoordig ben ik de ganse dag online.

De mailbox staat hemelsbreed open, via Meebo/MSN ben ik vrijwel voortdurend te bereiken (ook via de chatbox op m'n blog), via Skype - nu even afgemeld trouwens - en iedere avond wel een tijdje in SL dus. Oh ja, ik probeer ook - onder andere via rss feeds - allerlei forums en discussiegroepen een beetje bij te houden en natuurlijk diverse blogs... waarop ik slechts sporadisch kan reageren. Vergeet ik nog iets? Hmmm... telefoon en papieren post misschien?

Eigenlijk niet bij te houden dus. Maar goed, wanhoop niet... want er komt vanzelf een oplossing. Niet in de vorm van extra tijd, trouwens... Jammer eigenlijk!

ENGLISH TRANSLATION

As I said, from a former fellow study companion I got the question as to what really is the added value from chatting. And for what sort of reference work this is most useful. Also that question made me think (again).

Amongst colleagues
At the BHIC, chatting is already used amongst some of my colleagues, on a regular basis. The reference staff use chat most of all, but also from the Customer Services department (like the reception), I get messages in my direction. By the way, we do it the easy way using Meebo-accounts.

Chat is handy to quickly ask someone a question. Of course you could use the phone, but someone may have left the office for a short while or could be busy with something else. A client at the reference desk perhaps? Such a message will then just wait for that person. Of course, then you could use e-mail too, but that still has a lack of interactivity.

Which brings me to the following: chat doesn't necessarily - like I often hear in error - have to be a replacement for a current way of communicating. It's just a new way, with its own advantages and disadvantages. And this new way can easily exist next to and combined with current ways of communicating.

We use chat at work most of all to speak about little professional things, not to solve difficult issues. But that should make sense, I guess. With customers it will be a bit like that, I'm sure. For the more hard reference work, you'll grab the phone and e-mail sooner, but for some basic information, quick assistance or referring to other things, chat will do the job just as easily.

More than chat
Another advantage for us is that by using chat we get used to this new way of communicating. That is, you need to get used to it... and like now it feels like learning by playing. Furthermore it is funny (ah well...) to notice that without noticing, you'll be online all day, being reachable for people. Like today I had a day off from work... but I have chatted regularly (e-mailing too, by the way) with colleagues, even from different archives.

Anyway, of course you're your own boss on this, but I notice the blurring borders. Funny to say that I'm taking more and more hours off work lately... and even more funny that I'm more and more busy working. I must be doing something wrong, I guess... ;-)

What I still want to do, is to make even better use of the new chatroom function of Meebo. Which means: no one-on-one chatting, but in a group. That has some extra advantages. For example, with some questions it doesn't really matter which of my colleagues will reply... if one of them will reply, that is.

A whole lot more than chat
Advantages of chat will be that you can send weblinks and files next to your text lines. These files could be texts, but also pictures or video's. This could come in handy while helping customers, whom you often have to send something by e-mail after having them on the phone, for example. You have twice the work and there is a delay between the phone and the mail.

Even better would it be to have some sort of combi possibility. Compare this with using Skype, with which you can phone through the internet (so you have all the advantages of speech), but with which in the meanwhile you can open up a chat channel for dumping files. In a way comparable with Second Life (SL), but then without the digital doodles. Although... why not have those anyway! :-)

Looks ideal for reference work to me!

How do we keep up with all of this?
In general, more and more information channels come to us. Back when I didn't used cable internet, every now and then I used to check my e-mailbox, sometimes even a couple of times each day. Wow! At the moment I'm online all day long.

The e-mailbox is opened heavenly wide, through Meebo/MSN I am reachable almost any moment (also with the chatbox on my blog), through Skype - logged off for now though - and every night through SL for a while. Oh yes, I try - for example using rss feeds - to keep up with several forums and discussion groups, and of course with several blogs too... on which I can only post replies every once in a while. Did I miss something? Hmmm... phone and paper mail perhaps?

So, not really to keep up with, I guess. But anyway, do not dispair... because rescue will be there some time. Not in the form of extra hours in the day though... Too bad actually!