Mijn inspiratiebronnen

Toen Yvette me deed blozen, dacht ik al eens na over wie mij in professionele (en ook persoonlijke) zin inspireren. Aan dat nadenken heb ik nooit een schriftelijk vervolg gegeven, maar in navolging van Max en Ingmar bij deze dan toch ook mijn persoonlijke lijstje met inspiratiebronnen. Waarom? Zoals ik al in reactie op Ingmars blog zei, is het "goed om elkaar zo af en toe eens te laten weten dat we geïnspireerd worden door elkaar. En door anderen." Dat motiveert, weet ik.

In mijn eregalerij staan:

Donna Dinberg / Dinnie Devonshire
Nee, niet twee personen. Dinnie Devonshire was het alter ego in Second Life van wijlen Donna Dinberg, bij leven werkzaam bij Library and Archives Canada. Met haar richtte ik een jaar of vijf geleden de groep Archivists of Second Life op. Haar passie voor het vak en vooral haar drive om daarin samen te werken met anderen, vind ik inspirerend.
Maar meer nog haar positieve levenshouding. Één keer heb ik haar via Skype gesproken (en enkele seconden gezien, tot de verbinding de geest gaf). Na de diagnose kanker ging het snel bergafwaarts met Donna, maar desondanks bleef ze werken (ze zat overigens al dicht tegen haar pensioen aan) en wilde ze iedereen in haar nabije omgeving toch tenminste eenmaal nog ontmoet hebben, zij het virtueel. Tussen haar vele hoesten op Skype door, trof mij toen vooral de levenslust die ze uitstraalde. En alle ideeën die ze nog enthousiast op de virtuele tafel gooide, alsof ze ze allemaal morgen nog samen wilde gaan beginnen uitvoeren. Helaas overleed Donna al op zaterdag 11 april 2009. Een bijzonder mens.

Edwin Mijnsbergen
Over Edwin schreef ik al in reactie op Max' lijstje: "met als basis een bibliotheek en een stamkroeg, is Edwin inmiddels voor vele vakgenoten dé te volgen man op het gebied van informatiedienstverlening sinds de opkomst van internet. Nooit te bang om zijn mening te geven, proberen te begrijpen, proberen te duiden, vragen te stellen, antwoorden te zoeken en de discussie daarover aan te gaan. Hij leest en hij schrijft, hij verklaart zoveel mogelijk, geeft richting en betekenis. Maar bovenal blijft hij daarbij altijd dicht bij zichzelf. Voor mij een voorbeeld en inspiratiebron."
De concrete stappen om Archief 2.0 op te richten nam ik onder andere nadat ik kennis had gemaakt met Bibliotheek 2.0, opgericht door Edwin.

Theo Thomassen
Pas als mijn scriptiebegeleider ben ik Theo echt gaan waarderen als iemand die mij steeds weer een stapje terug laat zetten, om die stap nog eens te overdenken. Of een stap vooruit, om vervolgens over het effect van die stap na te praten. Het is niet voor niets dat ik hem in 2007 vroeg voor een presentatie tijdens de aftrap van mijn Zuidland-project op het BHIC (voor de niet-kenners daarvan: da's het project waarin ik mijn collega's heb klaargestoomd voor Web 2.0, sociale media en zo meer) en dat ik hem ook daarna nog regelmatig heb opgezocht. Ontwikkelingen die ik signaleer plaatst hij regelmatig binnen grotere kaders en tijdlijnen. Iedere keer weet Theo me daarmee vakkundig en vakmatig te inspireren. Of te prikkelen. Of te verbazen.

Luud de Brouwer

Ik weet niet meer precies in welk verband (het ging in ieder geval om dit filmpje), maar ik leerde ooit dat het belangrijkste lid van een community niet de oprichter daarvan is, maar de eerste volger. Nou zie ik Luud niet als de eerste volger, maar als de mede-oprichter van Archief 2.0. Mijn 2.0-maatje ook. Luud waardeer ik bovenal omdat hij altijd eerlijk en oprecht is in zijn denken, doen en laten. Soms tot op het botte af (en soms ook héérlijk) compromisloos, maar altijd bereid om bij te leren.
Luud en ik komen (twee)maandelijks een avondje bij elkaar om bij te praten. Die avonden inspireren en geven energie. Wat Luud als archiefprofessional bovendien stukken voor heeft op de meeste collega's: focus.

Ingmar Koch
Zelf schreef hij over ons: "De banen van Christian en mij staan in de archivistiek ongeveer diagonaal tegenover elkaar. Hij is vooral bezig met de bezoekers die met 'oude archieven' aan de slag willen, terwijl ik vooral bezig ben met het overtuigen van ambtenaren en bestuurders dat ze goed voor hun verantwoordingsinformatie moeten zorgen." En dat klopt. Voor mij is Ingmar dan ook het grootste raam naar de andere kant van het archiefwezen.

In het gebruik van sociale media in zijn vak zoekt hij soms de grenzen op, maar heeft hij boven alles een - voor mijn gevoel - perfecte balans en mix gevonden. Bovendien heeft Ingmar een heerlijk gevoel voor humor, schrijft hij intelligent, doordacht en prettig, en is hij in z'n algemeen fijn gezelschap.

Marina Noordegraaf
We ontmoetten elkaar min of meer via de groep Digitaal Inlichtingenwerk op Bibliotheek 2.0, maar hebben sindsdien regelmatig afgesproken en bijgepraat. Onze professionele bezigheden verschillen enorm, maar komen uiteindelijk toch keihard op hetzelfde neer: omgang met mensen. Marina weet aan mij vooral altijd de juiste vragen te stellen (ze laat me vervolgens naar mijn mening altijd te lang dralen naar een antwoord) en weet soms de chaos in mijn hoofd terug te brengen tot een enkel woord. Tot slot kunnen we samen ook heerlijk op persoonlijk vlak twijfelen over de dingen die we doen, en over hoe we ze doen.
Met archieven heeft het allemaal weinig te maken, maar de digitale archivaris is ook maar een mens.

Afbeelding: natuurlijk door Marina

Zoeken naar bruggen (en hoe crowdsourcing je niet altijd helpt, maar je het gewoon zelf moet doen)

Al een paar jaar gebruik in in mijn presentaties over archieven en sociale media als voorbeeld de website Zoekplaatjes, een site waarop je foto's kunt zetten waarvan je bijvoorbeeld de exacte locatie niet weet. Een club fotopuzzelaars gaat er dan mee aan de slag en voor je het weet, heb je een locatie. En vaak nog veel meer.

Vught
Ik raadde desgevraagd ooit een collega aan om er een foto van het BHIC op te zetten, met daarop afgebeeld een brug in de vorm van een zeppelin. De foto was aangetroffen in de collectie van Vught, maar dat kon niet kloppen. De puzzelaars op Zoekplaatjes bestudeerden vervolgens werkelijk ieder detail op de foto (van de breedte van de weg tot de stand van het water), keken op allerlei kaarten, doken in hun eigen onderzoek - er zaten een aantal echte bruggenkenners tussen - en uiteindelijk werd de oplossing gevonden: hij lag in Sint-Michielsgestel, vlakbij Vught, maar werd verwoest in 1944. Sterker nog, onze eigen fotodatabase bevatte er een foto van (wat ons nog eens fijntjes onder de neus werd gewreven).

Mooi voorbeeld van de kracht van crowdsourcing (of misschien wel nerdsourcing), want de oplossing werd al binnen een dag of twee gevonden door perfect samenspel tussen verschillende fanatieke speurders.

Amsterdam
Maar zo werkt het niet altijd. Soms moet je gewoon keihard zelf aan de bak. Zoals Richard, die wilde weten op welke brug zijn vader tijdens de oorlog was gefotografeerd. Indrukwekkend speurwerk! Petje af.

Waar crowdsourcing faalt, moet je dus gewoon zelf doorpakken.

Afbeelding: The Space of All Possible Bridge Shapes, door Stephen Wolfram

De geschiedenis bewerken en verwijderen

Gisteren werd ik geattendeerd op het artikel What Wikipedia Deletes, and Why.

In 2010 werden zo'n 47.1 miljoen (!) bewerkingen in Wikipedia uitgevoerd. Daarvan betroffen maarliefst 56.000 bewerkingen complete verwijderingen van content. Volgens Wikipedia: "a revision with libelous content, criminal threats or copyright infringements may be removed afterwards."

Onderzoekers van de Universiteit van Pennsylvanië wilden de exacte redenen achter die verwijderingen in kaart brengen, om zo te achterhalen welke content er online kon zijn gezet, die blijkbaar zo gevaarlijk was, dat Wikipedia-moderatoren besloten die voor altijd te verwijderen.

Uit het onderzoek blijkt dat het - niet verrassend - meestal om schendingen van iemands auteursrecht gaat.

De teller van het aantal Wikipedianen dat content compleet kan verwijderen stond in mei 2010 trouwens nog op 40, maar op dit moment al op 1.800. En dan nóg duurt het gemiddeld 21 dagen voordat de gewraakte content wordt verwijderd.

Vertrouwen
Maar het mooie van Wikipedia vind ik zelf altijd de bewerkingsgeschiedenis, die voor een flink deel ook mijn vertrouwen in de artikelen bepaalt. Daarin zijn immers bewerkingen (en verwijderingen) allemaal terug te vinden, en je ziet daar dan ook heel concreet hoe de community de inhoud van Wikipedia steeds verbetert. Vertrouwen door transparantie.

Opvallend genoeg las ik dan ook - ik wist dat eerder helemaal niet - dat het bewerken en verwijderen van content door Wikipedia-moderatoren óók de geschiedenis van artikelen betreft. Dat voelt als het ingrijpen in het archief, en inderdaad als het ondermijnen van de transparantie van de encyclopedie. En daarmee dus ook van het (in ieder geval mijn) vertrouwen daarin. De onderzoekers:

Wikipedia is at that paramount example of open-source transparency. (...) So when you see them behaving in a nontransparent manner, you want to see what motivates them to do this.

Maar goed, om hier echt iets zinnigs over te kunnen zeggen, zou ik eigenlijk meer moeten weten van dit onderwerp, bijvoorbeeld door het lezen van de volledige paper What Wikipedia Deletes: Characterizing Dangerous Collaborative Content. En voorbeelden moeten hebben van wat er zoal in de geschiedenis is bewerkt en verwijderd. Zouden ze vernietigingslijsten hebben?

Afbeelding: shirt dat je tot 31 oktober via Archief 2.0 kunt bestellen

Drie jaar gekwetter

Vandaag vier ik als @cvanderven mijn derde verjaardag op Twitter. Eerdere verjaardagen als tweep heb ik geruisloos laten passeren - zo'n mijlpaal vieren voelt immers net als vieren dat je een muis kunt gebruiken of dat je al tien jaar een computer hebt - maar nu toch wel eens goed om voor mezelf te kijken waar ik zogezegd na die drie jaar sta.

Ik maakte mijn account aan op de dag van de eerste studiedag van Archief 2.0. Reden? Gewoon eens kijken wat het was en of het iets is. Op dit moment heb ik 632 volgers. Als archivaris maak je daarmee enorm de blits, alleen op Twitter tel je dan toch niet echt mee. Maar wat haal ik er zelf uit?

Routine
Inmiddels is twitteren geleidelijkaan opgenomen in mijn dagelijkse routine. Het maakt daarin vooral deel uit van mijn professionele bestaan als archivaris en medewerker van het BHIC, maar ook privé twitter ik regelmatig wat af. Het vervangt deels email, deels sms, rss-feeds, m'n blog en zo nog wat zaken. En tegelijkertijd versterkt het die ook, want verkeer naar m'n blog komt bijvoorbeeld deels via Twitter, ik doe er nieuwe ideeën voor blogposts op en er worden discussies gevoerd over de onderwerpen waarover ik blog. Enzovoort. Een bekend verhaal voor velen.

Je ontmoet er mensen, er ontstaan initiatieven die vervolgens elders worden doorgepakt en omgekeerd. In de regel zitten de personen in mijn netwerken - zoals collega's en meer in het bijzonder het 2.0 minded deel daarvan - er ook en in die zin loopt Twitter dus gewoon naast allerlei andere communicatiekanalen, die allemaal naar behoefte en beschikbaarheid worden ingezet.

Krant
Eigenlijk denk ik er niet al te veel over na, alhoewel ik het medium op een aantal manieren ook wel strategisch inzet. Het kost tijd, het scheelt tijd en het levert een hoop op. Nieuwe connecties, inzichten, tips, inkijkjes in andermans leven, inspiratie en het is bovendien ook gewoon erg leuk. Je moet een beetje bewust bezig zijn met wie je al dan niet volgt, maar via lijstjes kun je een en ander goed beheersbaar houden.

Ik houd het iedere dag wel bij, maar als het even zo uitkomt - of eigenlijk niet - dan ben ik ook gewoon afwezig voor een dag, een week of langer. Het is als met de krant: ik probeer op de hoogte te blijven, maar als ik geen tijd heb, dan gaat het nieuws net zo makkelijk langs me heen en stel ik me tevreden met wat langs andere wegen toch wel tot me komt. Blijkbaar is dat dan het belangrijkste en verder ga ik niet zelf al het oude nieuws meer teruglezen.

Kortom
bewust ingezet, een verrijking. En hopelijk zijn mijn tweets dat ook voor anderen. Vast niet allemaal, maar toch voldoende om me te gaan of blijven volgen. En anders even goede vrienden hoor.

Afbeelding: tekening door Phoebe

Gezien: De Bende van Oss

Het BHIC beheert vele rechtbankarchieven, zodat je kunt nalezen hoe het de leden van de Bende van Oss en al die andere criminelen na hun arrestatie is vergaan. Die eerste bende heeft echter niet alleen onze depots, maar nu ook het witte doek gehaald en die film zijn we afgelopen vrijdag gaan zien.

De Bende van Oss is "gebaseerd op historische gebeurtenissen" lees je aan het begin en dat is dan ook precies wat het is: een aantal historische feiten waaromheen een spannend verhaal is gefilmd. Flink wat gescheld en gevloek, hier en daar wat bloed en verder een hoop klappen en schieten. In Oss keken ze blijkbaar niet zo nauw.

Door het zogenaamde dialect moet je even heenbijten - blijkbaar is dit het taaltje wat Hollanders voor Brabants aannemen - maar de film is visueel erg aantrekkelijk en ademt de sfeer van het troosteloze bestaan van de arbeidersklasse in een Brabantse industriestad tijdens de jaren '30. Smerige straten en een lopende fabrieksband met vleesblikken zijn maar een paar zaken waarmee je al vanaf de eerste shots de ellende van Oss wordt ingezogen. Je begrijpt dan ook al snel hoe de ratten lopen. Oss regelt zijn zaken zelf ("De vijand, dat zijn de Hollanders") en de Hollandse marechaussee ("Wij gaan in Oss schoon schip maken") heeft het dan ook hard te halen daar ("Wij moeten jullie Hollanders niet, accepteer dat nou").

Maar het verhaal draait uiteindelijk om parttime inpakster, kroegbazin en prostituee Johanna van Heesch, die niet alleen op het rechte pad probeert te blijven, maar daar gaandeweg ook een steeds hogere tol voor moet betalen. In Oss doe je immers mee. Of je ligt eruit.

Voor de personages in de film geldt hetzelfde als voor het verhaal: ze zijn gebaseerd op (combinaties van) daadwerkelijke bendeleden. Maar nergens worden de werkelijke namen of bijnamen gebruikt. Waarschijnlijk kleven daar te veel persoonskenmerken aan, die de film meer in de weg zouden zitten dan goed zouden doen. En natuurlijk loopt het in de film wat romantischer af dan in het echt, alleen dat einde verklap ik natuurlijk niet. Maar mocht je het denken: nee, Johanna legt het niet aan met de wachtmeester van de marechaussee. Het is immers geen sprookje rond Romeo en Julia, het is een rauwe misdaadfilm.

Natuurlijk heeft die film ook wat stof doen opwaaien. Kritiek op het vrije gebruik van historische feiten, kritiek op het beeld van Oss dat als volledig crimineel wordt neergezet, kritiek op onderbelichting van de armoede en sociale ongelijkheid enzovoort. Héérlijk! Wat gewoon blijft is een leuke film van Nederlandse bodem. En voor het 'echte' verhaal zijn er programma's als Andere Tijden, of een boek, dat ingaat op feiten en fictie.

Gezien: The Umbilical Brothers - Heaven by Storm

Shane Dundas en David Collins vormen het Australische duo The Umbilical Brothers en samen met ons pap ben ik ze nu al twee keer gaan zien. Op donderdag 20 oktober vermaakten ze een volle zaal in het Waalwijkse theater De Leest met hun show Heaven by Storm. Shane en David schotelen je een knappe mengeling voor van mime (voornamelijk David) en geluidseffecten (voornamelijk Shane, als human beatbox).

Er zit weinig verhaal in de show, maar voor zover dat er wel is, ging het ongeveer als volgt: David beeldt zich een denkbeeldige wereld in waarin hij leeft en Shane wil daar niet in meegaan. Hij heeft daarentegen hard gewerkt aan een nieuw karakter voor in de show: een denkbeeldige krekel. Die laatste wordt door David per ongeluk doch vakkundig om zeep geholpen en de rest van de show achtervolgt Shane David voor just twenty cents als bijdrage in de begrafeniskosten. Laat ik nog even in het midden dat de show eigenlijk toewerkt naar het begin daarvan, wanneer Shane en David aan de Hemelpoort in debat met God gaan over wie van hen tweetjes als laatste nog naar binnen kan. De eigenlijke show is dan een soort rewind tot dat laatste - of dus eerste - moment.

Nou goed, voor het verhaal hoef je dus niet te gaan, voor een perfect samenspel tussen beide heren zeker wel. De verschillende sketches zijn geweldig en volgen elkaar in hoog tempo op. Of het nu gaat om een verkeersagent op een dodelijk gevaarlijk kruispunt, een tweetal dat zich buiten de disco verstaanbaar probeert te maken of een denkbeeldige ontmoeting in een denkbeeldig park, het is ongelofelijk knap en grappig wat je in samenspel van ze ziet en hoort.

De leukste scene zit aan het begin, wanneer David opstaat en je zijn ochtendritueel in zijn (denkbeeldige) badkamer meemaakt. Wat het gelijksoortige fragment op YouTube niet laat zien, maar wat in De Leest wel gebeurde, was dat er wat hilariteit ontstond, waarna het duo meer spontaan begon te improviseren. Vervolgens begonnen ze elkaar uit te dagen: David ging bewegingen maken waarbij Shane ter plekke de geluiden moest bedenken, en omgekeerd. Prachtig!

Of misschien wel geniaal geacteerd. Want Shane en David zijn ongelofelijk goed op elkaar ingespeeld en bepaalde stukjes komen door de shows heen steeds weer terug. Ongetwijfeld zit je dus ook naar heel wat scripts te kijken.

Maar prachtig blijft het.

Filmpje: En we noemen haar Party

In het kader van 200 jaar Burgerlijke Stand dit keer een fragmentje uit Neonletters, het onvolprezen programma van Dennis van de Ven en Jeroen van Koningsbrugge. En we noemen haar... Party!

App getest: Voetbal van toen

Begin deze maand lanceerde het Nationaal Archief via gahetNA de app Voetbal van toen. Via de app kun je een slordige 1.800 foto's bekijken van het Nederlands Elftal uit de periode 1894-1956. Er is een eregalerij beschikbaar met biografietjes en foto's van voetbalhelden als Beb Bakhuys, Abe Lenstra, Faas Wilkes en Coen Moulijn (die vier zijn meteen de enigen wiens namen mij bekend voorkomen) en verder is er een overzicht voorhanden van alle gespeelde wedstrijden in die periode, van vriendschappelijke wedstrijden tot semi-interlands, wereldkampioenschappen en Olympische Spelen, met informatie over het scoreverloop en foto's van de wedstrijd.

Postzegels
Al met al dus een app die op een alternatieve manier foto's uit de collectie van het Nationaal Archief mobiel toegankelijk maakt, natuurlijk ook foto's uit de KNVB fotoalbums. Alleen buitengewoon jammer dat dit vaak op postzegelformaat gebeurt.

Een smartphone - en dan heeft mijn HTC Sensation nog een fiks scherm - is toch behoorlijk klein en dan zijn de meeste foto's in deze app nog eens een veelvoud kleiner dan dat scherm. Niet te vergroten ook. Het bijschrift staat wat weggedrukt naar onderen en dat je nog kunt scrollen, dat is onduidelijk. Jammer allemaal. Want je kunt dus ook niet inzoomen op elftalfoto's om de spelers te herkennen of zo.

Quiz
Nee, dan de quiz, die lijkt me wel leuk. Je krijgt behoorlijk pittige vragen voorgeschoteld en kunt de quiz vaker spelen dan eens, waarbij je eventueel zelf de categorie kiest waarin je vragen wilt beantwoorden. Mijn hoogste score is inmiddels 20 punten. Ter informatie: dat betekent twee vragen goed beantwoord van de tien in totaal. Dat betekent niet alleen dat ik nauwelijks kennis heb op voetbalvlak, maar dat ik ook nog eens enorm slecht ben in gokken.

Nou goed, je kunt die score vervolgens delen met je maten op Facebook en Twitter. Écht leuk zou het natuurlijk pas worden als je de quiz ook tégen die maten kunt spelen.

Kortom
Hoe dan ook, ik persoonlijk raakte snel uitgekeken op deze app, maar het onderwerp heeft dan ook nauwelijks mijn interesse. Voor liefhebbers van Oranje is het een leuke app en die kunnen vast hun lol op met de quiz. Goed initiatief dus van het Nationaal Archief... maar aangezien de app toch vooral draait om het bekijken van foto's en juist de kwaliteit van die laatste te wensen overlaat, wordt het toch een sterretje minder.

De app is gratis beschikbaar voor Android en voor iPhone.

Archiefcartoon: Dossier zoek

Een tekening door Peter van Straaten kwam al eens eerder voorbij in deze serie archiefcartoons. Dit keer eentje die Ingmar me toestuurde... En tja, hoeveel dossiers zouden er op die manier 'zoek' zijn geraakt hè? ;-)

Gezien: Aïda

Ik zit me wat in het theater dit jaar! Vorige week nog in De Leest (Waalwijk) bij Claudia de Breij. Over haar voorstelling Hete Vrede kan ik kort zijn: een hele goede voorstelling rond de toekomstige vraag van je kleinkinderen: "was jij goed of fout tijdens de Hete Vrede? Wat heb jij gedaan om het tegen te gaan?" Een vraag die weliswaar stemt tot nadenken, maar ook een voorstelling die je de volgende dag gewoon weer verder laat gaan met waar je al dan niet mee bezig was. Het is niet anders.

Aïda
Met heel wat minder maatschappelijke pretenties zaten we deze week in Theater aan de Parade (Den Bosch) bij Aïda, opgevoerd door Staatsopera Tatarstan. Deze opera beleefde de première in 1871, in Caïro, ter gelegenheid van de opening van het nieuwe operagebouw aldaar.

Het verhaal speelt zich ook af in Egypte, waar de ambitieuze legeraanvoerder en oorlogsheld Radames verliefd wordt op Aïda, slavin van de dochter van de Farao. Die dochter, Amneris, heeft natuurlijk zelf een oogje op Radames en als vervolgens ook nog eens de vader van Aïda met z'n legers vanuit Nubië ten strijde trekt tegen Egypte, en Radames hem tot twee keer toe moet trotseren, is het drama compleet. Aïda wordt tot slot door pa onder druk gezet om van Radames geheime informatie te ontfutselen, Amneris komt daar achter, Radames wordt ter dood veroordeeld, Aïda in tranen, Amneris vol spijt en nou ja, drama alom.

Want drama, dat is het, eigenlijk al vanaf het begin. Vooral met Aïda moet je haast wel medelijden krijgen (ze vraagt daar ook voortdurend om) want alles zit zowat tegen in haar leventje.

Prachtige decors, hele mooie kostuums en schitterend zingen. Gek genoeg was ik het meest onder de indruk van de aria's waarin de koren meededen, terwijl ik normaal gesproken wat afkerig ben van dat soort bombastische toestanden. Eigenlijk houd ik meer van de kleinere, intiemere liedjes. Maar de hele opera ademt een sfeer uit van grootsheid, dus misschien dat ik me dit keer wat heb laten meeslepen.

Wat me tegenviel, dat was de boventiteling. Die ontbrak soms. Lang niet altijd was dat erg hoor, want heel vaak heb je genoeg aan de kern van het verhaal en bieden de rest van de teksten slechts meer van hetzelfde - het is dan zelfs wel fijn als de boventiteling zwijgt en je al je aandacht op het podium kunt vestigen. Maar in de slotscène was het gemis wel ernstig. Natuurlijk weet je wat er gebeurt (het is een opera, dus ze gaan dood) maar ik miste persoonlijk wel een stuk beleving, doordat ik nu niet precies wist hoe Radames en zijn Aïda hun laatste momenten samen beleefden. Jammer, want het gevoel bleef bij mij nu wat vlak, ondanks het treurige einde.

Maar goed, desondanks een hele mooie opera, ook heel mooi opgevoerd.

En bovendien heb ik die avond geleerd dat ik zelfs al een operaliedje kende voordat ik opera's kende: de Triomfmars!

De ogen uit onze kop

Door 'andere bezigheden' volg ik alle verwikkelingen online de laatste tijd maar mondjesmaat en bovendien vanaf een betrekkelijke zijlijn, zo ook al het (niet-)gebeuren rond WieWasWie. Mijn laatste blogpost daarover was nog hoopvol, positief gestemd en over de uiteindelijke site ben ik dat nog steeds, alhoewel ik grote vraagtekens blijf zetten bij het stamboombouwdeel.

Hoe dan ook is sindsdien het meermaals uitgestelde betatesten toch echt van start gegaan. Lees daaromtrent vooral het betere werk door Bob Coret.

Dat ook de lancering van WieWasWie zelf uitgesteld zou worden, dat zag een kind al aankomen. Niks ergs aan - de website die op tijd gelanceerd wordt, moet nog gelanceerd worden - maar de manier waarop dat uitstel communicatief uitgelegd wordt, is toch op z'n minst verbazingwekkend:

STAP bestuur stelt lancering WieWasWie.nl uit

Afgelopen jaar heeft het STAP bestuur hard gewerkt aan verbetering van de kwaliteit van zijn organisatie. Met ingang van 1 oktober is het bestuur uitgebreid met de leden XXX, XXX en XXX, zodat het bestuur meer draagvlak in het veld kan creëren en bovendien STAP kan klaarmaken voor een verdere ontwikkeling. Het bestuur heeft in zijn nieuwe samenstelling geconcludeerd dat een aantal zaken binnen STAP nog meer uitgewerkt moeten worden. Dit vraagt meer tijd en heeft invloed op de ontwikkeling van projecten die door STAP worden geleid. Daarom heeft het STAP bestuur besloten de lancering van WieWasWie.nl vooralsnog uit te stellen. We zullen zo spoedig mogelijk laten weten wanneer de lancering zal plaatsvinden. In de tussentijd werkt het bestuur aan de versterking van de organisatie, zodat wij de continuïteit van de STAP producten kunnen garanderen. Projectbureau STAP zal achter de schermen doorwerken aan het opleveren van het platform WieWasWie.nl.

Namens het bestuur,
XXX (voorzitter)

Bron: De blog van WieWasWie.nl

Omdat ze hier feitelijk niet ter zake doen, heb ik de persoonsnamen in het bericht overigens zelf vervangen door X'en.

Online kan WieWasWie inmiddels weinig goeds meer doen. Welke klant snapt nou zo'n berichtje? Een van de leden van een bekende genealogische nieuwsgroep vertaalde het daarom maar als volgt:

Wat gaan we doen? We lassen twee fietsen aan elkaar, zodat je ermee op de spoorrails kan rijden. Die fiets is in september al klaar.
O nee, het lukt toch niet om de fiets op tijd af te krijgen, we doen er een maandje bij, dan kan-ie mooi in de Maand van het Rijwiel klaar zijn.
Chef werkplaats: Ik geloof niet dat we echt goed bezig zijn, er moet meer directie bij om te kijken of we wel goed lassen. Misschien is autogeen niet zo'n goed idee en moeten we MIG of TIG gebruiken?
"Er moet draagvlak in het veld komen" vrij vertaald: "welke gek heeft
vergeten dat we ook rails nodig hebben?"
"Klaar maken voor verdere ontwikkeling" Hupsakee, we lassen er ook nog
een aanhangwagentje aan vast....

Bron: Google Discussiegroepen, soc.genealogy.benelux

Het tweede is natuurlijk een grapje, maar met een serieuze ondertoon. Het eerste is daarentegen een serieus bericht, maar het lijkt wel een grap, opgesteld door een slechte spindoctor. Ik laat de inhoud verder maar even voor wat ie is; dat lijkt me beter.

Maar al het gedoe rond WieWasWie, van het samenwerken tussen de verschillende archiefdiensten tot het communiceren met onze gezamenlijke klanten... Kunnen wij als "De Nederlandse Archieven" echt niet beter dan dit? Echt niet??

We moeten ons de ogen uit onze kop schamen. Ik doe dat in ieder geval wel. Plaatsvervangend, maar dieprood.

Christian en het grote e-Depot

Dit is het sprookje van Christian en het grote e-Depot.

Christian woont en werkt in een provincie ver, ver weg van Den Haag, genaamd Noord-Brabant. Daar staat in de stad Den Sprookjesbosch een mooi, oud fort en in dat fort zit het Brabants Historisch Informatie Centrum verstopt. Op het fort bewaren ze veel papier van vroeger, zoals brieven, dagboeken, foto's, kranten, kaarten en nog heel veel meer. In iedere provincie van het land staat wel zo'n fort, ook veel kleinere fortjes trouwens.

En daar, in het fort in Den Sprookjesbosch, werkt Christian als archivaris. Archivarissen, beste sprookjesliefhebbers, zijn de fortbewakers, mensen die heel goed weten hoe ze papier moeten bewaren, tot wel een ééuwigheid lang! Dat moet vanwege bepaalde rechten die mensen via die papieren kunnen doen gelden, maar meestal gebruiken ze het papier alleen maar om hun stamboom uit te zoeken. En nog voor 1001 andere dingen en dingetjes.

Het grote e-Depot
Maar papier is passé, uit de tijd ende alles wordt digitaal. Zo is Christian al vaak te vinden op het grote, boze Internet. Daar koos hij ooit lang geleden als naam "de digitale archivaris", maar gaandeweg kreeg hij daarom veel vragen over digitaal archiveren (da's een moeilijk woord voor het goed en netjes bewaren van al die oude papieren!) en dat is nou eenmaal niet zijn specialiteit.

Maar, beste lezertjes van dit verhaal, terwijl Christian vakkundig al die moeilijke vragen ontweek, werd in Den Haag (en ook nog op wat andere plaatsen in het land) door een reus hard gewerkt aan een 'e-Depot'. Dat is ook een soort fort, net als in Den Sprookjesbosch, maar dan voor digitale papieren. Slechts weinig archivarissen weten hoe dat fort er precies uitziet en hoe het precies werkt. En dat terwijl volgens sommige fortbewakers al wel heel snel heel veel archivarissen heel veel met dat nieuwe fort te maken gaan krijgen! En ook al ziet iedereen al wel dat er links en rechts digitale papieren ontstaan, die ooit in dat fort opgeborgen en bewaakt zullen moeten worden... een echt urgentiegevoel voor dat nieuwe fort ontbreekt nog bij de meeste fortbewakers (en trouwens ook bij de reuze-reuzen die de bouw van het fort moeten financieren!). Niet bij Christian hoor, maar die dacht het eigenlijk wel aan de andere fortbewakers over te laten.

Het getekende convenant
Maar de digitale papieren komen naar alle bewakers van alle forten voor papieren van papier in het hele land! En dus werd er door de grootste reuzen een convenant getekend en nog voor hij het wist, zat Christian in een sectie Personeel & Organisatie van de werkgroep Voorbereiding Implementatie e-Depot. Oh, daar schrok Christian even van! En anderen moesten er wel om lachen. Want Christian en het e-Depot, da's zoiets als Klein Duimpje en de boze wolf: ze horen allebei wel in een sprookje, maar niet in hetzelfde.

Nou, lieve sprookjesvrienden, de sectie waarin Christian was gezet, moest zich in ieder geval buigen over een groot raadsel: welke verschillende fortbewakers zijn er in de toekomst nodig (dit werden 'functies' genoemd), wat moeten die kunnen (dit werden 'competentieprofielen' genoemd) en hoe moeten die bewakers worden opgeleid?

De gewijzigde functies
Van het raadsel van de functies, daar stapte de sectie (met toestemming van de reuzen!) al snel van af. Christian en de andere archivarissen in de sectie vonden het beter om te kijken naar iets wat zij 'trollen'... sorry, ik bedoel 'rollen' noemden. Rollen zijn een soort 'deelfuncties'. Losse bouwsteentjes dus, waaruit op ieder oud fort het takenpakket van nieuwe fortbewakers kan worden samengesteld en verdeeld. Niet ieder bestaand fort is namelijk even groot en niet overal werken even veel fortbewakers. En verder lijkt het slim om in dat nieuwe fort voor digitale papieren véél meer samen te werken dan nu in de forten voor papier gebeurt.

Er liggen nog maar een paar kruimels op de weg: het woord 'rollen' is bijvoorbeeld ook al bij de archivarissen in een andere sectie in gebruik, voor iets wat de archivarissen in de sectie van Christian 'functies' noemen. Of het was ietsjes anders, of omgekeerd... of zoiets. In ieder geval moeten de archivarissen voorkomen dat er in hetzelfde land met verschillende talen wordt gesproken, want dat levert alleen maar problemen op. Daar helpt zelfs de terminologie niet aan.

De veranderende houding
En het opleidingsplan dan? Nou, in het begin was Christian even bang dat alles tot in de puntjes voorbereid moest worden, tot de laatste slide aan toe! Maar oef, dat was gelukkig niet zo. Wél moet de sectie ervoor zorgen dat er een globaal opleidingsplan voor fortbewakers komt, met een overzicht van leerdoelen, modules en zo meer. Ook zal de sectie bestaand opleidingsmateriaal verzamelen en naast elkaar leggen.

En Christian heeft al gezegd dat hij ook iets wil organiseren voor álle mensen op de forten, want ook al zal niet iedereen dat nieuwe fort voor digitale papieren bewaken, het is voor alle archivarissen in het hele land belangrijk om er iets van te weten. En ook wil Christian het element 'houding' expliciet in het opleidingsplan terug laten komen, want dat vindt Christian heel erg belangrijk. En zo wordt het toch nog leuk!

Maar morgen gaat hij eerst eens naar een demonstratie van het nieuwe fort kijken, helemaal in Den Haag.

Beste prinsen en prinsesjes van me, dit sprookje wordt zeker vervolgd...

Archiefcartoon: Neuken!

Op mijn oproep voor het insturen van archiefcartoons kwam alvast goede respons. Bijvoorbeeld van Luud, die me de via-via verkregen bovenstaande cartoon toestuurde: Fokke en Sukke op de genealogische tour. Eerder in deze serie hielden ze zich al met archiveren bezig.

Speel-en-deelsessie Open Data/Open Architectuur

Op maandag 7 november organiseert Archief 2.0 een speel-en-deelsessie met als thema: Open Data/Open Architectuur

Wat gaan we doen?
Na een heldere introductie over wat open data is, wat het níet is en wat je er voor moois mee kunt (laten) doen, volgen inspirerende pitches en een infomarkt. Aan de hand van concrete projecten zul je horen, zien en zelf beleven hoe open data werkt en hoe je het láát werken. Tijdens de pauze, de infomarkt en de borrel is er ook ruimschoots gelegenheid om elkaar te ontmoeten en kennis te delen.

Een greep uit de pitches: Rijksmonumenten.info, Open NOS, Gemeentearchief Rotterdam en Amsterdam Museum.

Wanneer is het?
Maandag 7 november, 13.00-17.00 uur

Waar?
Het Utrechts Archief

Wat kost het?
Een tientje

Ik wil me aanmelden! Hoe?
Door een email te sturen naar archief20@gmail.com met daarin je naam, telefoonnummer, waar je werkt en wat je verder nog kwijt wilt. En maak vervolgens 10 euro over naar rekening 16.58.33.041 (Rabobank De Langstraat) t.n.v. Christian van der Ven o.v.v. “Open Data” (neem voor betalingen vanuit het buitenland even contact met ons op)

Vragen?
Stuur een mailtje naar archief20@gmail.com

Open Cultuur Data
Archief 2.0 ondersteunt het initiatief Open Cultuur Data (www.opencultuurdata.nl). Tijdens de speel-en-deelsessie krijg je praktische informatie over hoe je zelf met open data aan de slag kunt (laten) gaan.

Kortom
Of je nu wel eens wilt weten wat dat open data eigenlijk inhoudt, of dat je er nu wel eens mee aan de slag wilt gaan: deze speel-en-deelsessie is bedoeld voor jou! Dus doe mee en deel, deel, deel en heers! :-)

Gepresenteerd: Stamboomvorsers verenigt u!

Op dit moment start de Dag van de Brabantse Volkscultuur, een studiedag met onder andere mijn bijdrage: Stamboomvorsers verenigt u!

Het is een soort introductie op het fenomeen van online genealogische community's, waarbij ik in het bijzonder inzoom op forums en nieuwsgroepen; nog altijd de meest actieve community's die we kennen. Hopelijk zet de presentatie na vanmiddag enkele genealogen aan om zich ook aan te melden bij een of meerdere groepen en ook zelf de vele voordelen daarvan te ervaren.

Wat die voordelen betreft: daarvoor heb ik een klein veldonderzoek verricht, wat resulteerde in bijna 60 reacties in 5 verschillende community's en via emails, en in een stapel mooie quotes die mijn verhaal nu illustreren. Iedereen die heeft meegedaan aan dat veldonderzoek: bedankt!